"Van hot naar her" Jaap van Veen – columns

Jaap van Veen vertelt maandelijks zijn bezigheden en vooral actuele ervaringen in “Van hot naar her”
Wil je reageren op deze columns dan kan dat door “geef een reactie” onder het bericht te kiezen

 Van hot naar her. 

59. Geluidsoverlast

Wij wonen in een doodstille omgeving. Persoonlijk vind ik dit heerlijk. Er zijn ook mensen die daar absoluut niet tegen kunnen. Waarom niet? Ze zijn geboren en/of wonen in een andere geluidsomgeving en ervaren stilte als oorverdovend. Het is maar wat je gewend bent. Een merel in de stad zingt veel harder dan de merel van het platteland. Logisch. In de stad moet je harder geluid voorbrengen om gehoord te worden. Zou het daarom zijn dat westerse stadsmensen harder praten en erg aanwezig zijn in een rustige omgeving? Of is dat een aanname van mij? En valt dit onder het kopje geluidsoverlast, of is dat mijn invulling? Geluidsoverlast is denk ik een individuele connotatie.

Het is maar waar je last van heb.

Veel mensen vinden de muziek Jannes geweldig. Ik vind het geluidsoverlast. Liefhebbers vinden het geluid van Formule 1 wagens heerlijk en zijn fel tegen de plannen om de F1 te gaan elektrificeren. Anderen gruwen ervan. Zingende vogels in de bossen of in de tuin: geweldig fijn, heerlijk om te horen. Zingende mussen en andere vogels als je wakker wordt en nog wil omdraaien zijn een ramp. Als ik in het bos zit en op 700 meter hoogte komt een vliegtuigje voorbij ervaar ik dat als storend. Zit ik in hetzelfde vliegtuigje, dan is het geluid heerlijk. Als ik aan het tennissen ben vind ik het “pokpok” geluid fijn. De geluiden die mijn mede tennissers soms produceren ervaar ik daarentegen regelmatig als geluidsoverlast. Gelukkig sta ik meestal boven de wind.

Als je aan het padellen bent is het geluid wat je produceert normaal en logisch. Lig je in je hangmat en een paar meter verderop zijn ze aan het padellen, kan dat behoorlijk irritant zijn. Het is dus niet alleen het type geluid, maar ook de omstandigheid waarin je bent als je wordt geconfronteerd met bepaalde geluiden om te ervaren of het overlast is of normaal. Ik wil maar zeggen. Geluidsoverlast is op vele manieren te interpreteren. Er bestaat in mijn ogen geen directe definitie voor. En dus moet je iedere opmerking over wel of geen overlast serieus nemen en per moment, omstandigheid en persoon beoordelen. Leggen we daar de regels naast over het begrip geluidsoverlast dan is het in mijn ogen niet fair om tijdens het spel de regels te gaan veranderen, wat je nu in het land ziet gebeuren. Vele verenigingen zijn teleurgesteld , boos en verdrietig omdat de gewenste bouw van een padelbanen  niet door kan vanwege protesten.

Gelukkig wonen wij in een rustige omgeving, ook qua begrip en redelijkheid, mede dankzij doorlopend overleg en waardigheid van alle partijen. Er komen op ons park twee padelbanen bij na goed overleg. In alle rust.

Behalve als Jannes dreigt te komen om de banen te openen. Dat mag wel, zolang hij maar niet zingt. U weet waarom. 

58. Vakantieverkiezingen

 Voor een groot aantal van onze leden is de vakantie voorbij. Sommigen zullen nog op vakantie gaan. Anderen hebben geen vakantie, om de doodeenvoudige reden dat een vakantie doorgaans vooraf wordt gegaan aan werk en andere verplichte activiteiten.
Bij een tijdelijke onderbreking van een jaar lang tuinieren, tennissen, padellen en/of golfen door twee weken zeilen kun je nou niet echt spreken van vakantie lijkt mij. Dat is meer iets als dat je hele jaar door Amstel bier drinkt en dan een paar weken per jaar Hertog Jan. De invulling is gelijk, de smaak een tikkeltje anders, maar het effect is hetzelfde, maar het moet gezegd, wel lekkerder.

Maar goed. Vakantie voorbij. We hebben een periode lang zelf mogen bepalen hoe we onze tijd en activiteiten indelen, zonder dat er iemand of een agenda de boel loopt aan te sturen. Ik heb het eerder gememoreerd: Mijn definitie van vakantie is: Het enige waar ik me druk om wil maken zijn de vragen: Wat zullen we eens eten vandaag en hebben we nog wijn? Voor de rest kiezen we zelf wel wat we willen doen en vooral wat we niet willen doen.

Over kiezen gesproken: Ik begreep, toen ik weer onder de mensen kwam, dat de kogel door de kerk is. Na veel overleg, biertje erbij, onderhandelingen, nadenken, biertje erbij, rekenen, wikken en wegen, is er door de onvolprezen padelcommissie gekozen voor 2 nieuwe padelbanen. Tennisbaan 5 is verkozen het veld te ruimen ten faveure van deze extra banen. Een puur democratisch gebeuren. Het duurt even, hier en daar wordt de boel getraineerd, maar uiteindelijk overwint de logica en redelijkheid.

Over democratisch kiezen gesproken: we mogen ons direct na onze vakantie ook weer gaan verheugen in de aanloop naar verkiezingen voor de Tweede Kamer. 22 November mogen we weer. Een omwenteling dreigt of een omwenteling lonkt. Het is maar net hoe je in de wedstrijd staat. Feit blijft dat we, zeker deze keer, wat te kiezen hebben wat direct invloed gaat hebben over onze toekomst. Gaan we flauw of scherp linksaf, gaan we flauw of scherp rechtsaf.  Willen we meer of minder vakantie? Vakantie is vooral zo weinig mogelijk verplichtingen. Hoe meer vakantie des te minder verplichtingen? Neem op de verkiezingsdag even geen vakantie. Het is een voorrecht. 

57 – Vakantie

Het komt er weer aan: Vakantie!

Datgene waar de meeste van ons in de winter al druk mee zijn, het hele voorjaar naar toe werken en rond juli daadwerkelijk invulling aan gegeven: Vakantie!

De vraag is: wat is vakantie? In mijn optiek is vakantie de periode dat je even los komt van alle verplichtingen en opdrachten die je in het dagelijks leven ondervindt en waar jij dus een korte periode zelf fijn in de hand hebt hoe je de dagen en nachten doorbrengt, zonder dat er iemand of iets jou op de nek zit omdat je iets moet en dat je voornamelijk zelf wel uitmaakt hoe je je leven invult. Om het simpel te zeggen: vakantie is vrij zijn.
Gaan we ontleden hoe onze samenleving in elkaar zit dan mogen we rustig stellen dat we lang niet allemaal dezelfde dagindeling en -besteding hebben. Jonge mensen studeren en hebben bijbanen. Jonge gezinnen bestaan veelal uit tweeverdieners en kinderen op de basisschool. Koppels waarvan de kinderen zijn uitgevlogen, maar nog wel werken. Opa’s en oma’s die gepensioneerd zijn. Er zijn zoveel verschillen in leefstijl, leeftijd en leeftijdsfase dat je dat toch niet allemaal over een kam kan scheren? Dus wanneer heb je eigenlijk vakantie of beter nog wat is dan met al deze verschillende levensvormen eigenlijk vakantietijd? De ooit ingevoerde vakantiespreiding heeft er wel iets aan bijgedragen dat we niet allemaal op hetzelfde tijdstip op vakantie gaan, maar veel leverde dat niet op.

Ooit is bepaald dat juli en augustus de vakantiemaanden zijn. Ja, ik snap echt wel dat dat met het weer te maken heeft. Ik geef toe dat het lastig kamperen is in januari, hoewel dat echt wel charme heeft. Maar daar kan je tegenwoordig ook niet meer vanuit gaan lijkt mij. Met het opschuiven van het klimaat is het wenselijker wat dat betreft om eind mei en juni erop uit te gaan. Daarnaast gaan we tegenwoordig met gemak een paar landjes verderop “naar de zon”. Het behoeft geen verklaring dat dat niet meer nodig is lijkt mij. “De zon komt naar u toe” de laatste zomers.

Het is nu eenmaal een achterhaalde gewoonte. Maar ja, zolang ons land in genoemde maanden kennelijk stilstaat, immers vanaf begin mei tot eind september staan de tv zenders op herhaling en de volksvertegenwoordiging is twee maanden op reces, we moeten er mee leven.  De 24 uurs economie ligt daarna dan kennelijk 60 keer 24 uur stil. En dit schrijvende hoor ik dat ons kabinet er nog wat tijd bij pakt.

Wij hebben het onuitsprekelijke geluk dat we in Drenthe wonen, en dan ook nog eens in een van de leukste dorpen van Drenthe. Er komen veel mensen naar ons bruisende dorp om vakantie te vieren. Deze week fietste ik een paar keer naar mijn werk. Heerlijk in het zonnetje door een prachtig landschap. Ik kwam amper mensen tegen. Terugfietsend van mijn werk, legde ik nog even aan op een terrasje en ging verder naar huis. Ik kwam aan in mijn dorp en zat even later tevreden in mijn tuintje. Vakantie. Het is maar hoe je het definieert. 

56 – Passie

Dit is het weekend van mijn twee grootste passies….Blues en voetbal.
Welke passie wint is niet te zeggen.
De zaterdagavond heb ik de keuze tussen blues gigant King Fish (Zoek maar eens op YouTube) of de Champions League finale tussen Manchester City en Inter Milaan.

Lastige keuze.
Maar als ik ergens live bij kan zijn, dan heeft dat altijd mijn voorkeur, dus de zaterdagavond ben ik in Grolloo. Zondagavond mag ik naar FC Emmen. Wedstrijd van het jaar. Alleen met passie zal er gewonnen worden. Door Emmen dan he. We moeten maar zo denken: óf je wint, óf je leert. Pas als je niets geleerd hebt,  heb je verloren.

Ik zal mij dus verliezen in de blues van King Fish en Beth Hart en zal hopelijk leren dat met passie er veel gewonnen kan worden. Maandagmorgen zal ik waarschijnlijk geleerd hebben dat ik het qua fitheid heb verloren van de Jaap van 40 jaar geleden..  

55 – Worstkaasscenario

 Ik zat laatst weer in het bos. Ja lieve mensen, letterlijk zat. Velen van u weten dat al: Al jaren houd ik me bezig met het inventariseren van dassenburchten en monitoren van de aanwezige dassen. Dat laatste doe ik door ’s avonds een uurtje of 3 bij een burcht te posten. “Aanzitten” noemen we dat in ons jargon.

Toon Hermans heeft het ook over dat woord gehad. Aanzitten. Hij zat ooit aan het banket. Wat niet betekent dat hij met z’n  fikken slagroom van taart snoepte, maar dat het aan tafel zat bij een luxe diner. Hij zat aan, áán het banket. Thuis praten wij gewoon over “warm eten”. Maar dit terzijde.

Ik zat dus aan bij een burcht en tot mijn verbazing werd ik geconfronteerd met 3 vossenwelpen. Uiteraard de telefoon erbij gepakt en een paar tranentrekkende filmpjes van het grut gemaakt. Heel baby minnend internet was ten diepste geroerd.

30 jaar geleden ging ik regelmatig met een aantal mannen in de winter, ’s nachts terwijl het vaak behoorlijk vroor, want dat deed het toen nog, in een open wagen op …vossenjacht. En nee, we gingen niet in het holst van de nacht op zoek naar potsierlijk verkleedde dorpsgenoten of andere mafkezen. We reden met een lichtbak rond over het platteland.
Als lampenier scheen ik over de velden. Ik was van de aanwezigen toen degene die die vaardigheid het beste beheerste. Ik herkende de ogen van de vos altijd als eerste. Verschillende ogen lichtten tijdens het rijden in de lichtbundel van mijn lantaarn  dan op. Op het moment dat ik de ogen van de vos herkende bleven we stilstaan en probeerde de jager de vos neer te schieten. Als dat gelukt was, was het feest met worst en bier.

Het kan verkeren. Tegenwoordig ben ik dus zeer begaan met het leven in de natuur. Ik houd me alleen nog maar bezig met het schieten van filmpjes. Je kunt daarom ook rustig zeggen dat ik het licht heb gezien. Ik neem nog een wijntje en een stukje kaas.

Jaap   

54 – Piece of het verleden

 Met mijn broers en zus hebben we een eigen site om ons verleden levendig te houden en ons verleden voor de toekomst (lees onze nazaten) te bewaren, zodat zij later nog eens terug kunnen lezen hoe het ons verging tijdens ons korte leventje. Onlangs is bij ons het plan gerezen om aan deze site een pagina toe te voegen waarop we beschrijven waarom een bepaald stuk muziek op een van onze spotify lijsten is terecht gekomen.  Regelmatig  heb ik tegen mijn kinderen gezegd: vraag Opa en oma, andere familie en ons alles over het verleden, nu het nog kan. Dat klinkt cru, maar zo is het wel. Ik had graag nog even met mijn ouders, opa’s en oma’s gesproken over de barre tijden voor en tijdens “de oorlog”. Gelukkig heb ik nog een handgeschreven dagboek van mijn vader uit de oorlog. Tastbaar pijnlijk.

“De oorlog” is voor mijn generatie het equivalent voor de Tweede Wereld oorlog. Zal dat voor onze kinderen ook nog gelden? Ik denk het niet.

Na  “Niet in rijkdom of macht ligt de grootheid van de mensen, maar in karakter en goedheid” Anne Frank, na  “No more war” begin jaren 70 en na “Tear this wall” down in 1989 zijn er onafgebroken conflicten, (burger-) oorlogen en onderdrukking gaande. Sterker nog, de dreigingen wereldwijd lijken alleen maar toe te nemen.

Het eerste nummer dat ik op de site ga zetten is “Piece of the Rock” van Morther’s Finest uit 1977. En waarom dan wel? Dit nummer betekent voor mij achteraf de start van twee grote liefhebberijen van mij: campingwerk en autorijden. Toen dit nummer een hit was werkte ik als vakantiewerk op een camping. Een onvergetelijke tijd waarin we alles deden wat in de huidige overgevoelige tijd verboden dan wel “not done” is, want we veramerikaniseren graag qua taal en als ik om me heen kijk vooral ook qua consumptie en dan heb ik het niet over cultuur. Maar dit terzijde. Daarnaast hoorde ik dit nummer voor het eerst tijdens een autorit door het onder een zinderende zon geteisterde heuvelachtige landschap vol goudgele graanvelden van het Grafschaft Bentheim. Ooit schreef ik het al: geur en muziek larderen je verleden. Je hoort of ruikt iets en je bent weer terug bij de bron. Ik rijd weer in een ouwe Simca, raampjes open, Mother’s Finest kneiterhard vanaf de hoedenplank. Geen gedoe, geen oorlog. Jaloersmakende rust en reinheid. Daar lag de basis van mijn verdere carrière, althans zo noemen de  meeste mensen dat. Ik spreek liever van onvermijdelijke loop der omstandigheden, of als je wilt, lot. Eerst een paar jaar chauffeur geweest, daarna lang campingbeheerder. Hard werken maar enorm leuk. Ik rijd nog steeds heel graag auto en kamperen is mijn lust en mijn leven. Ik combineer dit graag.

Het volgende nummer wat ik op de site ga zetten is vorig jaar geschreven en gecomponeerd. Van de Bluebones. “Sealed Souls” Dit nummer heb ik laatst gehoord en gezien in mijn geliefde Amer. Een nummer geschreven naar aanleiding van oorlog en verderf. Zoek het maar eens op. Bij voorkeur de live versie op Youtube.  Kippenvel als je het hoort. Kippenvel als je erbij bedenkt wat er allemaal gaande is.

Zoals de eerste gesproken woorden van het nummer “Piece of the Rock” uit 1977  luiden:
“There’s a very psychological thing happening here!”

Af en toe is Engels best een mooie taal.                         

53 – Hemels afscheid

      6 januari ’23 werd mijn oom begraven. 96 jaar. Gezegende leeftijd zou hij zelf zeggen, want hij erg gelovig. Vrijgemaakt gereformeerd. Dat is nogal wat. Het was een broer van mijn vader. Die komt dus uit hetzelfde zeer gelovige gezin en zeker in mijn vroege jeugd speelde het geloof een grote rol. Tot mijn 12de jaar ging ik op zondag twee keer naar de kerk. Mensen die mij nu kennen zullen verbaasd opkijken van deze onthulling. We moesten wel, want we woonden in Breukelen, toen nog een klein dorp en mijn vader was kerkorganist van de Gereformeerde kerk. Als we niet zouden gaan dan kreeg mijn vader dat wel te horen want als gezin van de organist hadden we een vaste plek in de kerk.
Afwezig zijn viel meteen op.

 Overigens werd de overstap van vrijgemaakt naar gereformeerd door de familie, Inclusief de deze week overleden oom niet gewaardeerd. Hel en verdoemenis zouden ons lot zijn. Ons vertrek later vanuit Utrecht naar Drenthe werd trouwens ook niet op prijs gesteld. Wij waren dus gereformeerd. Bidden voor het eten, elke avond bijbel lezen en voor het slapen gaan een bijbels slaapliedje zingen en ieder weekend een psalm uit het hoofd leren en deze op maandag met punten en komma’s op de juiste plek  op school opzeggen en -schrijven. Hoe groot die periode van invloed is geweest op mijn verdere leven valt op te maken uit het feit dat bij quizzen bijbelvragen vaak door mij goed worden beantwoord.

De oom werd dus begraven en gezien het feit dat hij zelf uit een gezin van 12 kinderen afkomstig is, en zelf ook 12 kinderen had kunt u wel nagaan dat de uitvaart druk zou worden bezocht. Zelf had hij al 123 nazaten! En dat klopte. De kerk zat barstens vol. Kom daar nog maar eens om tegenwoordig. De kerken zitten tegenwoordig vol met appartementen en/of ateliers.

Maar nu rijst natuurlijk wel de vraag: Gaat mijn oom naar de hemel? Want in die kringen is er een rotsvaste overtuiging (Petrus = rots trouwens) dat men naar de hemel gaat en daar weer samenkomt bij eerder overledenen. Een andere vraag is natuurlijk wel: bestaat de hemel? Ik denk het wel. Maar dan moeten we de hemel niet zien als een zolder boven de wolken waar de poort even van open gaat als we sterven en dan binnen worden gelaten door Petrus.. Evenmin natuurlijk een hel, waar bij je door een ander luik onder onze voeten in het vuur gegooid wordt.

Nee, de hemel is volgens mij als iets wat je het allerliefst ziet voelt of hoort. In geval van mijn oom: de grote hoeveelheid mensen bij zijn afscheid die vol waardering, liefde en respect over hem spraken moet voor zo iemand een ongelooflijk fijne ervaring zijn als hij dat mee zou krijgen. Een hemels gevoel.  Ik hoop zo dat hij even door het luikje in de hemel kon meekijken en luisteren. En zich dan omdraaien en met zijn beroemde pretogen mijn vader en moeder aankijken en zeggen: jullie moeten de groeten hebben van jullie kinderen. Want dat heeft een van mijn aanwezige broers wel aan hem gevraagd.

Ik wens jullie allen een hemels 2023               

52 – Weet wat er gebeurt

 En zo hebben de Nederlandse voetballiefhebbers opnieuw een knauw gekregen. Weer door penalty’s uit een toernooi geschopt. Het went nooit. En dit dan ondanks de vele teleurstellingen die we, sinds Nederland aan grote toernooien meedoet,  hebben moeten doorstaan. En weer was de kritiek niet van de lucht. Saai, niet-Nederlands, traag, fantasieloos. Alle veroordelingen kwamen weer voorbij. Persoonlijk was ik minder negatief. Voor de kwartfinale speelde Nederland 4 wedstrijden. Het haalde 10 punten en kreeg 2 doelpunten tegen. Dan noem ik gewoon goed. En op welke manier die punten zijn binnen geharkt is van minder belang en zal in de historie verdwijnen.  Kwartfinale gelijkgespeeld . Niet verloren maar toch naar huis.

Nederland speelde in 1974 geweldig, maar werd wel tweede. Ook in 1998 speelde Nederland  mooi voetbal. Weet u nog waar we strandden? Inderdaad. Vierde plek,. De kleine finale verloren van: Kroatië….In 1988 won Nederland het EK. Ik was er bij in het stadion tijdens de finale in München. Goed voetbal? Mwoah niet echt. Maar je wist gewoon:  ze gaan wel winnen. En dat deden ze dus. Daar hebben we het nu nog over.  

Een penalty nemen is geen sinecure. Op menig amateurveld wordt de bal over de kantine de sloot in geknald. Ieder voetballer weet: de ideale penalty gaat hard op melkbushoogte in het rechter of linker zijnetje. Appeltje eitje. Hoe vaak gebeurt het dan daadwerkelijk?  Net zoals iedere tennisser weet: bal zo diep mogelijk tegen de baseline liefst in de hoek. Oplopen naar het net en met een volley de retourbal dood achter het net laten vallen.  Makkie toch? Nee dus. We weten allemaal dat vooral bij tennis, veel meer dan bij voetbal, de wedstrijd vooral tussen de oren wordt gespeeld. En ja, de voetballers hebben getraind. En moet het rustig zijn in het hoofd. Zijn gewend in grote knotsgekke stadions te presteren. En toch gaat het fout. Waarom? Omdat het mensen zijn en geen robots. Dus hou op met saai. Hou op met “miljonairs die het balletje niet in het netje kunnen krijgen.” Ook voetbal is mentaal zwaar op dat niveau.

Messi bewerkte tijdens de wedstrijd doorlopend de scheidsrechter. Hij was langzaam in het hoofd van de scheidsrechter gekropen. Resultaat was uiteindelijk dat hij,  toen het er om ging,  geen gele kaart kreeg voor opzettelijk hands. Later in de wedstrijd kreeg hij geel voor een andere overtreding. Hij had er dus vanaf gemoeten als de scheids consequent was geweest. Messi had dit mentale spelletje gewonnen. In de verlenging kwam Argentinië er weer bovenop dankzij: Messi. Messi gaf de ploeg vertrouwen door op het veld te blijven en  ook nog eens door opnieuw een penalty te benutten. Beide had niet gemogen.

Nederland had en heeft een behoorlijk aantal voetbalcommentatoren. Mijn mening en dus subjectief, maar daarom schrijf ik hier ook: Heel veel matige en maar een paar goede. Matige zijn o.a. Jan Roelfs, Philip Kooke en Jeroen Grueter. Goede Herman Kuiphof,,  Frank Snoeks en Leo Driessen. Herman Kuiphof riep tijdens West-Duitsland – Nederland finale WK 1974 uit: “Zijn we er toch ingetuind”,   Theo Reitsma  was commentator tijdens de wedstijd Argentinië – England op het WK 1986 en hij  een van de weinigen zo niet de enige die zag dat Maradonna met de hand scoorde en riep uit: ,: “Was dat hands? Ja dat is toch hands?” en later in de wedstrijd na een sublieme goal va diezelfde Maradonna: “Alle twijfel is weg! Dit is de beste voetballer van de wereld. ”

Het verschil? De matige ziet wat er gebeurt.
De goede weet wat er gebeurt.
De matige zal hebben gezegd: “Die Messi had er af gemoeten”.
De goede: “Alle twijfel is weg,  Zijn we er toch ingetuind”. 

51 – Sint Wolf

 Sinterklaas is weer in het land en zoals de laatste decades gebruikelijk wordt deze aankomst smeuïg verpakt in avonturen rondom de reis van de oude grijsaard richting ons steeds overgevoeliger wordend landje.

De goede man is het op zijn oude dag niet gegund vredig lurken aan zijn pijpje en nippend aan de wiskey  in een luie stoel op de achtersteven van de stoomboot te koersen vanuit het warme  Spanje naar het vroeger ijskoude, maar nu kille kikkerlandje. Waar de bisschop de moed vandaan haalt zich nog steeds richting onze jank cultuur te spoeden is mij een raadsel.

Ik begreep dat Dieuwertje, (u weet wel, de schitterende omroepster waarop we stiekem lichtelijk verliefd waren. Wat zeg ik? Waren? Ik heb haar 3 jaar geleden in levende lijve mogen ontmoeten en spreken en ik kan u vertellen: ze is in het echt mooier en leuker.)  op het Sinterklaasjournaal verslag deed van de schipbreuk van de Stoomboot. Een ramp die zijn weerga niet kent en voor grote paniek zorgde binnen de Nederlandse huishoudens. En wat gebeurt er? Twitter ontplofte. In plaats dat de ouders de gelegenheid ten baat nemen om hun kroost er nogmaals op te wijzen dat het misschien wel goed is dat de Sint dit jaar niet komt, want de kans dat ze meegenomen zouden worden naar Spanje is niet ondenkbaar! De boodschap aan de kinderen zou moeten zijn dat ze “een jaar de tijd hebben om het gedrag drastisch te veranderen!”. Maar nee, dat mag allemaal niet. De tere kinderzieltjes zijn gekwetst en grote groepen ouders hebben op alle mogelijke kanalen handenwringend verslag gedaan van de trauma’s en de gevolgen daarvan in hun verdere leven van de prinsjes en prinsesjes.

Het valt me trouwens nog mee dat, toen de goedheiligman voet aan wal zette nadat hij op een nagelnieuwe Stoomboot was aangekomen, hij niet gehinderd werd door aan de kadewand vastgeplakte anti pieten figuren. Misschien hadden ze zich wel vastgeplakt, maar waren ze  geheel in stijl van de laatste tijd langzaam van de kade het zilte nat in gegleden, maar dit terzijde.

Maar waar het me vooral om gaat is dat kennelijk de tradities aan slijtage onderhevig zijn en er uiterst omzichtig met gebruiken en figuren die eerder volstrekt normaal waren of werden vereerd, nu kennelijk uit dn boze zijn. Ik hoorde dat er een nieuwe piet is verschenen: Piet Heijn. Benieuwd hoelang deze figuur stand houdt. Piet Heijn was ook geen lieverdje. Dieptepunt wat mij betreft was de uitspraak van de VN gezant mevrouw Verene Shepherd: “Waarom Sinterklaas en zwarte pieten? Er is toch al een kerstman? Waarom dubbelop? Als er iets niet in onze tradities past is het die bolle Kerstman. Met z’n arrenslee. Heerlijk als je totaal geen weet hebt van gewoonten en tradities in andere landen en er lustig op los kan blaten. Een shepherd die blaat: heel bijzonder.

Wat mij direct doet denken aan het sprookje der sprookjes: Roodkapje! Iedereen hier in Nederland is wel eens achtervolgd door een hond. Nu zich op de Veluwe een paar wolven hebben gevestigd en er, zoals men al jaren in de waterleidingduinen vossen voert om ze tam te maken voor de foto, ook een jongen wolf tam is gemaakt, breekt de pleuris uit. Ja. er worden wat schapen opgevreten. Dat is niet fijn. Dat er 10 x zoveel schapen door honden worden aangevallen wordt voor het gemak maar even vergeten. En zullen we de slachthuizen en op traditionele wijze geslachte schaapjes (56.000)  ook maar even vergeten?  Een hond die op de Veluwe achter een fietser aan gaat, en direct als wolf wordt geïdentificeerd door het op de fiets met telefoon filmende slachtoffer is direct weer aanleiding om op te roepen tot verdrijving van dit geweldige dier. Kennelijk kent men zijn klassiekers niet. Trouwens: Als de wolf al een mens opvreet, dan komt die er altijd nog levend van af.

Vraag maar aan je grootmoeder. Die weet nog van sprookjes en tradities.

Die mepte met een roe de wolf van haar erf af. 

50 – Vijftig

 Column nummer vijftig. Het lijkt heel wat. En lieve leesvriendjes: het is ook wat. Vijftig is een magisch getal. Het is vaak de helft van iets. Vaak ben je op de helft bij vijftig. Laten we eens even de boel op ontleden. Als ik een beeld wil hebben van over hoeveel tijd, dagen, weken , maanden, jaren, iets gaat gebeuren, om daar een gevoel bij te krijgen, dan ga ik terug rekenen. Wat bedoel ik? Stel, dat men tegen mij zegt: over 4 jaar, 2 maanden en 27 dagen ga jij met pensioen, dan heb ik daar niet echt een gevoel bij. In zo’n geval ga ik dan terug rekenen: hoelang voelt de tijd tussen 4 jaar, 2 maanden en 27 dagen geleden? Het was toen 14 juni 2018.Wat deed ik toen?. Kan ik me die tijd nog goed herinneren? En weet ik dus precies hoelang de tijd duurde tussen toen en nu? Als hierop het antwoord “Ja” is, dat weet je ook hoelang het geleden is en dus hoelang je nog moet wachten op de pensioendatum in dit geval. Simpel, maar doeltreffend.

Toen ik 50 werd was ik ervan overtuigd dat ik net op de helft van mijn leven was. Dus had ik nog een lange tijd te gaan. Ik ben onderweg.

Nu bijna 50 jaar geleden kwam er een LP uit van Magna Carta. Voor iedereen buiten mijn generatie: Magna Carta is een Britse band. De LP heet : Lord of the Ages. Voor de jongere lezer: LP is Langspeelplaat. Een zwarte 33 toeren schijf met 2 afspeelbare kanten. Via een, jawel, platenspeler.  De LP heb ik een paar jaar later gekregen. Ik had inmiddels een gitaar en deze plaat leende zich uitstekend om er een paar  nummers van in te studeren en deze nummers op de juiste gelegenheid spelen. Ik kan je melden: een groot succes bij zwoele (kampvuur-) feestjes. Later op de avond, na wat koude biertjes en warme handen, werd het vaak één grote samenzang . En meer. Zoek maar eens op. Het nummer “Two old friends”. Steek de kachel aan, ontkurk de wijn en speel. Succes verzekerd. Zelf even  invullen wat je als succeservaring beschouwt trouwens.

Onlangs was ik weer in mijn geliefde Amer. Magna Carta is begonnen aan een afscheidstournee. Na meer dan 50 jaar te hebben opgetreden draaien ze er een punt aan. Was het goed? Mwoah, viel niet mee. Was het indrukwekkend?  Enorm! Ik vloog terug naar die tijd, voelde de gitaargrepen weer in mijn vingers, kende de teksten weer  letterlijk en voelde het kampvuur, de kouwe biertjes en de rest. Het was dus indrukwekkend goed. Schrikbarend kort geleden en toch over de helft.

Vijftig: De helft van veel.
Vijftig : Glas half vol of half leeg.
Vijftig: snelheid minderen en goed om je heen kijken.
Ik heb net nog even de gitaar gepakt. Het zit er nog gewoon in. In de genen.
 Nurture noemen we dat . Zin in bier nu. En warmte.
Vijftig is een begin.

100%

Jaap 

49 – Proberen

 Voor degenen die nieuw zijn binnen onze vereniging, (en dat zijn er mooi veel) en voor die mensen die al jaren lid zijn, maar nog nooit een column van mij gelezen hebben, waarvoor overigens geen excuus geldt, in ieder geval niet die van: “Het is mij teveel moeite om die hele column te lezen, als ik ook nog eens door moet schakelen naar de site of naar de PDF versie”, kortom voor iedereen kan ik melden: naast mijn verwoede pogingen om af en toe een bal over het net te slaan, een nieuwsbrief in elkaar te klussen, een dronevideo of- foto te maken of een dassenburcht te observeren, maar dat zijn weekend- en avondactiviteiten werk ik gewoon. En wel als leraar maatschappijleer.

Het nieuwe schooljaar is begonnen, ik heb weer ca 130 nieuwe leerlingen en daar ga ik de eerste les na de vakantie, en de volgende ook trouwens,  altijd eens fijn voor staan. Inderdaad staan. Ik zit nooit tijdens de les. Principedingetje. Staan geeft direct overwicht tegenover zittende mensen en geeft meer dynamiek. Zittende docenten heb ik nooit begrepen. Ik sta en loop en binnen een kwartier weten de leerlingen wat ze aan me hebben. De regels van het spel zijn doorgenomen, men weet wat men aan mij heeft: Duidelijkheid. Een van de regels die ik mijn leerlingen direct opleg is: Als ik een vraag stel, dan  accepteer ik  nooit de antwoorden: “Ja”, “Nee” of  “Weet ik niet”.

Er zal altijd een verklaring achteraan moeten komen. Immers, het vak maatschappijleer is een vak waarin wel veel praten, discussiëren en debatten houden. Een debat kenmerkt zich door het uitwisselen van meningen, opvattingen. Voor deze meningen heb je argumenten nodig. Argumenten ondersteun je door het benoemen van feiten. Kortom, “ja”, “nee” en  “weet ik niet” moet altijd gevolgd worden door, “want”, “omdat”, “vanwege”, enzovoort.

Duidelijk?

En zo is het toch? Het kan best moeilijk zijn iets nieuws te doen. Dat geldt voor die leerlingen maar volgens mij voor iedereen. Maar ja, als je het niet probeert dan weet je niet of je iets kan of niet.

Alleen Pipi weet dat ze het kan.

Neem padel. Een nieuw fenomeen binnen de vereniging. Weinig mensen wisten wat padel inhoudt. Veel mensen waren en zijn nieuwsgierig en hebben de padel racket ter hand genomen. Resultaat? Veel enthousiaste reacties en de banen zijn druk bezet. Mensen hebben het geprobeerd, gemerkt dat ze het kunnen, gaan les nemen om het nog beter te kunnen of nodigen elkaar uit om regelmatig te spelen. Resultaat van iets proberen. Worden we allemaal sterker en vaak beter van.

De tijd veranderd het leven doorlopend. Dat is normaal. Maar ik weet niet hoe het jullie vergaat, ik vind dat het leven de laatste 20 jaar enorm veranderd is in vergelijk met de 20, 30  jaar daarvoor (ja, sorry nieuwe jongere leden, dit moet even). De individualisering en verharding vind ik zorgwekkend. Zeker de laatste drie jaar zijn verwarrend door de gevolgen van corona , oorlog en onbegrepen beslissingen op landelijk niveau.

Laten we dan in ieder geval eens proberen om in eigen omgeving normaal te blijven doen. Wie weet spreid zich dat dan verder uit. Zoals bekend: een betere wereld begint bij jezelf. En kan de vlag weer normaal uit.

Proberen lukt altijd. 

48 – Vierkante cirkels

 “Als je een vierkante steen in het water gooit, krijg je dan vierkante cirkels?”  Een intrigerende vraag die mij onlangs gesteld werd. In deze vraag zitten zoveel kanten, laten we zeggen vier, dat je er wel even langer over moet nadenken welk antwoord je hierop kunt of moet geven. Laten we de vraag ontrafelen.

Om te beginnen: Waarom zou ik een steen en dan ook nog eens een vierkante, in het water willen gooien? Ja okay, ik ken de beeldspraak. Een steen in een vijver gooien staat voor: de boel een beetje opschudden, wat weer is afgeleid van het opschudden van je, bij voorkeur ganzenveren, dekbed,  om er wat meer lucht en dus ruimte in te brengen, wat weer staat voor meer ruimte creëren om een beter beeld van een kwestie te krijgen. Beeld is in dit geval inzicht. De kwestie laat ik aan jouw fantasie over.  Je wilt dus iets teweegbrengen, en het liefst met een schokeffect. Nou, ik kan u melden, dat kan ik.  Even iets provocerend zeggen zodat een ingedutte bijeenkomst  weer wat vuur krijgt is mij wel toevertrouwd. Sommigen noemen het bot, anderen grof, een enkeling grijnst, een derde vindt het slim, maar wat je er ook van vindt: er gebeurt wat. De rimpelloze vijver golft. Komt na verloop van tijd weer tot rust en men dut rustig verder. Tot zover de overheid. Maar blijft dus de vraag: wat wilde de vragensteller eigenlijk weten?

“Als je een vierkante steen in het water gooit, krijg je dan vierkante cirkels?” Misschien wilde hij wel door deze metafoor weten of je door iets recht toe recht aan in het midden brengen in de hoop dat gedurende het proces de scherpe randjes en hoekige meningen slijten en door de ontstane ronde vormen , de cirkels, de soep niet zo heet gegeten wordt als hij (zij?) wordt opgediend.

Gaan we verder met de analyse, dan denk ik dat als je langs een vijver rivier loopt het nog niet zo eenvoudig is om een vierkante steen te vinden. Dus bedoelde hij wellicht: als ik een moeilijke klus heb, of een moeilijk vraagstuk en ik heb de klus geklaard, het antwoord gevonden: dan wordt uiteindelijk mijn prestatie wel steeds wijder verspreid maar het resultaat vloeit ook weg en in de loop der tijd is het afgezwakt?

Maar het kan natuurlijk ook zijn dat, heb je eindelijk die vierkante steen te pakken, je deze snel draaiend over het wateroppervlak laat scheren, zoals we dat allemaal wel gedaan hebben. De steen stuitert op het water totdat de draaiing afneemt en de steen zinkt. Proefondervindelijk weten we dat een vierkante steen zich makkelijker en sneller laat draaien dan een ronde. Juist. Vanwege die hoeken. Dus is het misschien zo dat als je een lastige kwestie energiek en adequaat aanpakt, alles in een stroomversnelling komt en uiteindelijk toch het resultaat bevredigend is, want afgewerkt, dus rond?

Ideetje voor de boeren en de overheid? Samen steentjes gooien in de Hofvijver, net zolang tot de scherpe kantjes er af zijn en de cirkels elkaar raken en dan samen tot één grote samensmelting van ideeën,  plannen en opvattingen komen? De Hofvijver zou wel eens kunnen gaan veranderen van een koude douche van kille cijfers en gevoelloze conclusies in een warm bad van eensgezindheid en begrip.

“Als je een vierkante steen in het water gooit, krijg je dan vierkante cirkels?”

Albert Einstein, Steve Jobs, Elon Musk en Vincent van Gogh waren ook autisten. 

47 – Voorbeeld

   Onlangs was ik op een zwoele zaterdag in Zieuwent. Een karakteristiek dorp ergens in de Achterhoek, waar je bij binnenrijden direct al voelde: hier gebeurt wat. Hier is sfeer. Hier maakt de plaatselijke bevolking het de gasten naar de zin. Het voelde als Westerbork kun je dus wel zeggen. Was ik hier bij toeval? Neen. Ik had een missie.

De kleinzoon van een van mijn broers, laten we zeggen een neef van me,  staat sinds vorig jaar onder contract bij een BVO waarvan ik de naam helaas niet kan geven omdat mijn laptop weigert. De laptop typt alle letters moeiteloos, maar bepaalde lettervolgorden lukt gewoon niet. Laat ik volstaan met de naam te omschrijven als: Deze BVO is afkomstig uit Rotterdam en deed het dit jaar goed in de conference-league. 1ste letter is de F. Even voor de echte tennisliefhebbers: een BVO is een betaald voetbalorganisatie en niet, zoals uiteraard als eerste opkomt: Biertje voor onderweg.

In Zieuwent traden op een toernooi vele BVO’s aan. Onder andere Ajax, Psv, AZ, Anderlecht, Club Brugge, Borussia Dortmund, Bayer Leverkusen, De Graafschap, En F..

Uiteraard was ik wat eerder dan de eerste wedstrijd van mijn familielid want mijn geliefde Ajax voetbalde de eerste wedstrijd. Tegen AZ. Het werd een  spannende wedstrijd waarin lang onduidelijk werd wie er als winnaar tevoorschijn zou komen. Wel begon ik me lichtelijk te ergeren aan de coach van Ajax. Iedere beslissing van de scheidsrechter werd luidruchtig aan gevochten. Elke bal die uit ging werd door de coach heftig appellerend opgeëist als zijnde een bal voor Ajax. Maakte een speler van de tegenstander een overtreding werd er luid gevraagd om “geel”, overtredingen van eigen spelers werden weggewoven onder het roepen dat de getorpedeerde tegenstander zich aanstelde en waarschijnlijk een liefhebber was van de Griekse beginselen. Na het scoren van het, naar later bleek, winnende doelpunt dirigeerde de coach zijn spelers naar de cornervlag om daar uitgebreid het doelpunt te vieren. Kost zo een minuut extra.  Hij kreeg het zelfs voor elkaar om 2 minuten voor tijd een speler te wisselen, op de manier die we zo goed kennen van vooral de Portugezen: de speler die zich het verst van de dug-out bevindt moet er uit. Sjokkend komt deze dan over het gehele veld naar de kant op advies van zijn coach de heftig gesticulerende scheidsrechter, die hem de kortste weg wijst, negerend. . Weer een minuut winst.

Ik had plaatsvervangende schaamte. Mijn geliefde club werd gecoacht door een mafkees die in mij ogen iets teveel naar collega Mourinho heeft gekeken. Wat een gek. Ajax onwaardig.

Het toernooi werd gewonnen door Anderlecht. Mijn neef werd met zijn club 3de.

Hij gaat een mooie toekomst tegemoet. Hij heeft wél een goede coach.

Mijn neefje is 11.    

Jaap 

46 – Goed

 Ik heb mij onlangs even teruggetrokken.
Ik ben het dorp uitgegaan.
Caravan aangehaakt en wegrijden.
Érgens in het Noorden heb ik een stek waar ik die caravan neer kan zetten en waar de eigenaar niet vraagt wat ik kom doen.  
Alleen maar vraagt:  Hoe staat het leven? En die vraag is zo belangrijk. Je gaat even weg of je gaat even wat doen.
Maakt niet uit wat je doet. Puur de vraag: Hoe is het met je?
En zoals altijd wordt die vraag beantwoord met: goed!
En het gaat goed.
Hoeveel mensen in ons dorp beantwoorden ook de vraag “hoe gaat het met je?” met:  Goed!
Maar ik weet zeker dat een deel van het dorp het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat. Vooropgesteld wat is goed?
Goed kan zijn dat je aan het eind van de maand haalt zonder schulden.
Goed kan zijn dat je weer genezen bent. Goed kan zijn dat je het naar je zin hebt in het leven.
Goed is relatief.

De meimaand is verschrikkelijk mooi. Althans dat vind ik. De laatste nachtvorsten zijn verdwenen, de natuur ontploft en het begin van de maand staat in het teken van gedenken en het vieren van de vrijheid. Dit jaar is het extreem duidelijk wat die vrijheid inhoudt. En dan heb ik het niet eens over het feit dat we na twee jaar corona weer min of meer kunnen doen wat we willen. Wat dan ook massaal wordt gedaan. Een gevoel van vrijheid dat we niet kenden. Want als je altijd vrijheid hebt gehad besef je pas de waarde als die vrijheid beperkt is.
Nee, dichtbij wordt een volk verscheurd door oorlog en geweld. Gelukkig kunnen we waar mogelijk is helpen of in iedere geval iets doen. En dat doen we dan ook gelukkig.
Dat is goed.

Terwijl ik vrijwillig  in mijn eentje ergens naar toe kan gaan, zitten er mannen van mijn leeftijd in hun eentje verplicht vast op een plek die aangewezen is. Dat is niet goed.

Laten we hopen dat deze gekte zo snel mogelijk afgelopen is. Dat de mensen die op de vlucht zijn terug kunnen keren naar hun huis, of wat daar van over is. En dat families weer herenigd worden, huizen worden herbouwd en het leven weer zijn loop krijg.

Dat het leven weer goed is. 

45 – Tranen

Tranen.  Ze zijn er. Altijd. Waar die vandaan komen? Als baby komen de tranen vanwege het schreeuwen. Schreeuwen om aandacht. Honger, kou, pijn, verdriet, missen van de baarmoeder, van de moederschoot. Of gewoon moe. Het draait altijd om gemis.

Tranen. Ze komen altijd. Daar hoef je geen baby voor te zijn. Als puber huil je uit onmacht. Je snapt de wereld niet. Waarom gaat ze nu weg?

Stiekem tranen om die leraar of trainer die je benadeeld. “Hah, het kan  me geen bal schelen” Maar toen kwamen de tranen als je alleen bent, als niemand je ziet.

De tranen als je het even helemaal niet meer ziet zitten als je als twintiger dacht het wel een zo’n beetje te weten allemaal. Hoe kan dat nou, dat ik zo de plank missloeg, terwijl ik zo zeker was?

Tranen als je die ene hebt en samen met die ene je eigen kind in armen neemt. Je moet blij zijn, en dan die tranen van opluchting, trots en liefde.

Tranen als je het verdriet van je kind voelt en je wilt er alles aan doen dat zij het niet voelt. Maar ze voelt het. En jij ook. Tranen

Tranen als alles goed lijkt, en dan blijkt  dat vrienden, familie, buitenstaanders het niet goed gaat. Je helpt waar je kan, je leeft je in, je doet wat je moet en toch komen ze: tranen.

Tranen als blijkt dat de wereld nog verrotter blijkt dan dat je in je stoutste dromen had kunnen voorstellen.

Tranen, omdat je hoe ouder je wordt, je denkt dat je alles wel weet en meegemaakt hebt en kennelijk de tranen toch weer makkelijker komen. Net als toen je de onmacht als baby op geen enkele andere manier kon uiten. Tranen uit onmacht.

Tranen: schreeuwen om aandacht, honger kou, pijn, verdriet. Het verandert nooit.

Ik wens de hele wereld vrienden zoals ik die heb.
Dan zijn er geen vijanden meer. Want als je vrienden hebt dan huil je om ze en huil je met ze. En dat doet geen pijn. De schreeuw om aandacht worden tranen van genot. 

44 – Schrijvend verbinden

 Heeft u dat ook? Je schrijft, ik herhaal, je schrijft  met een pen of potlood een boodschappenbriefje. Gaat naar de winkel en hebt het briefje eigenlijk niet meer nodig want je weet wat er op staat. Nu is dat niet zo moeilijk als het om enkele producten gaat. Ik noem: 1 krat bier. 2 rode wijn 1 blok kaas en 1 droge worst.  Dat onthouden we wel, sterker nog, dat zit muurvast in het geheugen, maar is het een uitgebreide weekendboodschappenlijst dat wordt het anders. Je zult je verbazen hoeveel je nog weet.

Op die manier hebben de meesten van ons in hun jeugd zich kennis eigen gemaakt. Opstellen of scripties schrijven, samenvattingen maken tot je een lamme hand en een bonkend hoofd had. Maar daarna vulde het hoofd zich weer met kennis en kunde die je tijdens het schrijven had getankt.

En is het niet zo dat, als je je een beetje inspant, heel veel van die kennis weer bovenkomt? Als je je even concentreert plopt het laadje open dat je op dat moment nodig hebt. Dat komt m.i. doordat het bewust opschrijven van deze kennis een directe verbinding heeft met de hersenpan en je gedwongen werd om de informatie tijdens het schrijven helder en duidelijk weer te geven. Waardoor je er dus beter over nadenkt en het dus goed opslaat.

Deze dagen werkt het anders. Je hoeft niets te onthouden. Alles is razendsnel op te zoeken. Parate kennis zit niet meer in het hoofd maar staat op het scherm. En dat is handig denkt men.

Maar is het wel zo dat je niets meer hoeft te onthouden? Ik denk het niet. Je moet alles wat je denkt, ziet en voelt in een bepaalde context kunnen plaatsen. Maar als je nergens meer over hoeft na te denken, dan verlies je deze context en maak je geen verbindingen meer. En dat lieve lezer is dus een probleem.

Als je niets meer in de juiste context weet te plaatsen, geen verbindingen meer ziet, verlies je overzicht en contact. En dus kennis en kunde. Bijvoorbeeld: Je kunt uren naar YouTube filmpjes van Djokovic of Nadal kijken en dan denken dat door het vele kijken je de vaardigheid van deze tennishelden leert en vervolgens in praktijk kan brengen. We weten allemaal beter. Door het kijken leer je het niet,  maar door het doen!

Door de afgelopen twee jaar hebben we elkaar weinig gezien op de tennisbaan. En je merkt dan toch dat de verbinding onderling verwatert. We hebben elkaar wel af en toe op schermpjes gezien en gesproken, maar toch: we worden van goeie vrienden  bijna vage kennissen. Pas als we weer samen op de baan staan, even aan de bar hangen of een stamppotbuffetje genieten groeit de verbinding weer en zijn we weer één.

De uitdrukking “wie schrijft die blijft” is meer waar dan dat men zich af en toe realiseert. En nu weet ik wel dat er in onze vereniging  behoorlijk wat mensen zijn die dit “schrijven” alleen maar zien als “uurtje, factuurtje”, maar die denken niet na. Zij laten dit namelijk door de secretaresse uitreken en op papier zetten.

Een kaartje schrijven, postzegel plakken naar de brievenbus fietsen en daar deponeren, geeft meer verbinding dat even online een kaartje regelen. Het lijkt sneller, maar de afstand is groter.

Door dit stukje te schrijven moet ik toch weer nadenken over deze verbindingen. Ik neem u voor ogen en probeer mijn gedachten aan u duidelijk te maken. Liever doe ik dat fysiek in woord en (in mijn geval) veel gebaar, maar dan zou ik deze column bij 200 adressen moeten komen voordragen. Doe ik graag, maar qua efficiëntie en agenda een lastig verhaal. Dus moet ik het schrijven. En door schrijven denk ik beter na, dus…………
Wie schrijft die blijft. Ik blijf nog even schrijven als u het goed vindt. Zo niet, dan moet u zich even met mij in verbinding stellen. 

  

43 – Verliezen

   

Waar komt het toch vandaan dat als een Nederlandse sporter of ploeg aan een toernooitje meedoet er direct sprake is van gekte in dit land? Kunnen we niet verliezen? Waarom denkt men direct dat als het Nederlands voetbalelftal mee doet aan een toernooi het gelijk tot de favorieten behoort?  En waarom gaat men ervan uit dat als Nederlandse schaatsers meedoen aan welk toernooi dan ook, er een regen van titels, gouden medailles en records worden binnen geharkt? Ik snap dit echt niet. In een land waar de 6jes cultuur hoogtij viert, waar geen enkele beslissing gewoon wordt aangenomen, geen enkele verplichting wordt nagevolgd  en waar prinsjes en prinsesjes de dienst uitmaken, verwacht men wel dat als het er op aan komt topprestaties worden geleverd. Dat is niet te rijmen. Ik begrijp het echt niet.

Even bovenstaande ontleden:

Het Nederlands voetbalelftal heeft in de geschiedenis een paar aansprekende resultaten gehaald, althans in de ogen van de Nederlandse bevolking. Het klootjesvolk, gevoed door de media, was zeer tevreden: Ik noem: 2e in 1974, 2de in 1978, 2de in 2010 en ja inderdaad 1ste in 1988. Maar mensen: 2de worden is verliezen. Je bent er bijna, maar helaas, iemand is beter dan jij. Alleen in 1988 wonnen ons elftal. Ik wil niet suggereren omdat dat kwam omdat ik persoonlijk in het stadion in München zat, maar uitsluiten doe ik het ook niet. Ik houd niet van verliezen. Dus als ik in totaal 1600 kilometer rijd om een wedstrijdje te zien, dat vind ik het niet meer dan gewenst dat dat elftal ook gewoon wint. Maar 2de worden is in ons land kennelijk een grootse prestatie. Er wordt zelfs gevraagd om een grachtentocht om het verlies te vieren. Het zal druk worden op de grachten als we inderdaad alle verliezers gaan eren.

Schaatsen gaat ons land redelijk af. We winnen wel veel, maar dat is niet zo vanzelfsprekend als het volk en vooral de media willen geloven. Het is niet vanzelfsprekend dat als een schaatsploeg afreist naar het gezellige China, zomaar even alle afstanden winnend afsluit. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Mijn opvattingen  hierover werden  gelukkig direct bevestigd op het moment dat “een vrijwel zekere gouden medaille “ voor de shorttrackers letterlijk wegviel en een naar verwachting 1, 2, 3 op de 3000 meter voor vrouwen ook op een mislukking uitliep. Hallo! Dag 1 van de Olympische spelen he! Al 2 keer verloren!   Het is allemaal niet zo vanzelfsprekend. En dit zijn dan nog mensen die er keihard voor hebben gewerkt!

Er is maar 1 activiteit waar winst wel is verzekerd. Korfbal. Of dit een sport is, laat ik aan u over. Persoonlijk denk ik, dat als ik in een vak moet staan en alleen mag bewegen als de bal in mijn vak is, maar als de bal in het ander vak is kan ik relaxed tegen een paal aan gang hangen, ik dit niet echt als sport ga beschouwen. Ik geef toe: ik heb het overwogen, .maar toen was ik 14 en de hormonen knalden het lijf uit. Dus dat gemengde douchen was wel een overweging.

De 6jes cultuur uit zich voornamelijk ( met als basis de scholen) in de poldercultuur die er hier heerst. Niemand verlies, niemand wint, we blijven mooi in het midden. Iedereen tevreden, geen gezeik. Tja, dan vraag je er om. Het enige waar we willen winnen is in de studie van ons kroost. “heel erg belangrijk dat er MBO scholen zijn waar mensen worden opgeleid die de handen uit de mouwen willen en kunnen steken, we hebben ze keihard nodig!” “Maar mijn kind wordt raketgeleerde, dus die MOET naar het vwo en de universiteit”. En wee je gebeente als professionals aangeven dat dat wellicht te hoog gegrepen is. Pek en veren en de prinsjes en prinsesjes op het schild, hup naar de volgende tegenvaller. Maar teleurstellingen worden niet geduld.

En dat is het dus: zo ongelooflijk tegenstrijdig . Overal het midden zoeken. Geen teleurstellingen accepteren en toelaten. Veel te hoge verwachtingen. En ja, als je dan op je bek gaat is de wereld te klein en is het de schuld van iedereen, behalve van jezelf. We kunnen niet verliezen, we kunnen het echt niet. Maar het gebeurt wel.

Eigen schuld…..                                         

 

Jaarcolumn – Dagkoersen

 

 Als je zo terugkijkt op het afgelopen jaar en je weer inleeft in wat er allemaal is gebeurd in binnen- en buitenland, dan is het eerste woord wat mij te binnen schiet: “Dagkoersen” Dagkoers: vrij vertaald is dat in mijn ogen: leven met de dag en vooral direct reageren op incidenten,  voorvallen en nieuws, zonder er even rustig over na te denken of zaken te laten bezinken. Een beetje als twitter, maar dan langer en toch weer kortdag.

Gelijk de eerste week begon het al met een grote groep Amerikaanse leeghoofden ( pleonasme?) die door een louter in zichzelf gelovende figuur met plastic haar, een soort “Ken” maar dan iets minder fictief maar net zo dom en zonder Barby, hoewel, werden opgeroepen het huis van de democratie binnen te dringen en de democratie op die manier de nek om te draaien met als argument dat er toch al geen democratie meer bestond, immers de verkiezingen hadden niet het door deze figuur gewenste resultaat. Dictatoriaal trekje. De volgende beleefden we een week later. In die week moest het Nederlandse kabinet dag zeggen tegen de ramkoers die ze op dat moment voerden tegen….., ja waartegen eigenlijk niet? Ik denk dat ze zelf niet meer wisten hoe het leven in elkaar zat en gezamenlijk hun beleid over boord kieperden: Dahaag koers!

Het gaat te ver voeren om alle gebeurtenissen van het afgelopen  jaar te benoemen  maar we kunnen er toch niet onderuit dat het jojobeleid rondom de pandemie toch heel sterk leek op sturen wat er vandaag gebeurt en vooral niet teveel vooruit kijken. Toegegeven, het is ook allemaal niet zo eenvoudig. We leken af te stevenen op een prachtige zomer, waarin er weer volop vrijheid blijheid zou bestaan. Het leek er wel een beetje op, maar helaas was er geen rekening gehouden met factoren waardoor een korte periode van grote vrijheid en genot zou resulteren in een lange periode van beknotting. Maar wat wil je met een baas van het land die niet weet wat een huwelijk inhoudt.

De natuur, die ons nu al bijna twee jaar lang in haar greep houdt, deed er nog een schepje bovenop door nog even te laten zien dat zij naast onzichtbare bedreigingen ook fysiek hard kan toeslaan door bijna Zuid Limburg te laten afdrijven. Het is dat Duitsland en België dit stukje land in hun greep hielden, maar anders had ik het niet geweten. Even terzijde: het verband dat een korte periode van ultiem  genot kan resulteren in afdrijving, indien niet de juiste voorbehoedselen zijn benut, berust trouwens op louter toeval en komt, zeker in dit land, niet vaak voor, maar toch.

De natuur laat zich uiteindelijk niet dwingen. Vroeg of laat dwingt de natuur en laat zij altijd weer zien de sterkste te zijn. Zij bepaalt haar eigen koers en heeft de tijd. Zij kijkt niet op een dag.

Dat wij in ons dorp midden in de natuur liggen is een grote zegen. Waar hele volksstammen door alle afsluitingen en beperkingen zielig in hun huis, flatje of appartement moeten bivakkeren, staan wij binnen 5 minuten midden in de natuur en kunnen onze frustraties botvieren op wandel- en fietspaden. Het is toch een sterk staaltje dat het dorp, normaal een dorp midden in de provincie, bruisend van de activiteiten en nu rustig als een ingeslapen Frans dorpje ergens midden in de Provence, toch positiviteit blijft uitstralen. Er was altijd wel ergens iets te doen en je voelt gewoon dat men alleen maar bezig is met voorbereidingen op het moment dat alles weer zal losbarsten. Neem alleen maar onze vereniging: Vernieuwingen gaan onverdroten door, plannen worden gesmeed, duurzaamheid, nog meer sportmogelijkheden en de fusten gevuld… De dag die je wilt die gaat komen komt er aan. De dag dat we koersen richting Perkenslag!

Ik weet niet hoever we zijn als u dit stukje onder ogen krijgt. Ik hoop en vermoed dat we ons leventje weer redelijk hebben opgepikt. Laten we hopen dat de afgelopen 2 jaren ons wijzer hebben gemaakt. Houd fysiek een beetje afstand en kom mentaal wat dichter bij elkaar, zodat we afkoersen op de dag dat alles mag. Maar wees dan ook eens verstandig en doe dan eens iets niet! Voorpret en fantasie is ook een fijne beleving. Maar laten we ook weer plannen maken voor de lange termijn, want dagkoersen zijn leuk, met name de Amstel Goldrace en Paris – Roubaix. Maar een etappekoers blijft het mooiste. Dag na dag. 

42 – Mancave

Je hoort het regelmatig voorbij komen, het begrip:  De “mancave”. Ik hecht er (opnieuw) aan te benadrukken dat ik een gezonde hekel heb aan het misbruiken van de Nederlandsche taal.
Een ernstige vorm van misbruik vind ik onder andere het onnodig toevoegen van Engelse woorden aan onze prachtige woordenschat.  Als er een goed Nederlands woord bestaat: waarom dit dan vervangen door een Engels woord? Om interessant te doen? Aantonen dat je een mens van de wereld bent? Het wordt er vaak niet beter van, want laten we wel wezen: Engelsen zijn niet het meest geciviliseerde volk op deze aardkloot. We worden naar mijn smaak iets te vaak geconfronteerd met bierdrinkende brullende bleekscheten met een onderbeet. En dan heb ik het nog niet eens over de Engelse mannen. En daar dan woorden van overnemen? Dat getuigt volgens mij van geestelijke armoede. De Nederlandse taal is geweldig. En gezellig.

Het woord gezellig valt voor het buitenland bijna niet te vertalen zo uniek is onze taal. Laten we daar trots op zijn! Maar terug naar de hedendaagse taal. Het woord dat je dus vaak langs hoort komen is “mancave”. Letterlijk vertaald:  mannengrot of mannenhol. Dat laatste moesten we maar even vergeten, anders loop je de rest van het weekend aan een bouwvakkers decolleté te denken. Wat overigens een Frans leenwoord is, waar ik iets minder moeite mee heb. Dat decolleté bedoel ik dan. Of mag dit ook al niet meer?Mannengrot kan en mag ook niet meer. De tijd dat je met gebruik van een knuppel een vrouw (of voor de puristen: een mens) aan de haren je grot in sleurt ligt ver achter ons. Willen we trouwens ook niet. Voordat je het weet begint het mens op te ruimen.

Men bedoelt met een mancave een hok waar een man alles om zich heen heeft verzameld wat hij leuk en handig vindt.
Wat is nu de grote gemene deler van een mancave? Dat het er een grote teringzooi is en ruikt naar hout, olie en bier. En het is ook de plaats waar de man blindelings weet te vinden wat hij nodig heeft. Kom daar maar eens om in het woonhuis: Nergens kan hij zijn onderbroeken of sleutels vinden. Zelfs zijn partner is hij af en toe kwijt. En de weg natuurlijk. Maar ja, dat gebeurt pas als het wat al te lang in zijn mancave heeft doorgebracht. Maar in de mancave? Wat hij nodig heeft is er. En alles in die mancave fungeert als flessenopener.

De laatste dag van het jaar trok ik mij terug in mijn mancave. Met oer-Hollandse oliebollen en oer-Hollandse Jenever en een
oer-vriend. Keihard de Top2000 er bij aan en het was zoals het altijd  is in een mancave: oer-Hollands gezellig!
Maar een mancave? Noem het liever “Een jongensdroom” of beter nog naar datgene waar echte mannen vroeger hun veroveringen koesterden: "De hut".

Dus als je me zoekt? Need I say more? 

41 – Hokjesdenken

 Laten we wel wezen: iedereen heeft de neiging de onbekende bij de eerste oogopslag of ontmoeting bepaalde eigenschappen toe te dichten en hem,  haar, of die in een bepaalde hoek te zetten en zodoende  een label op te plakken.  Hokjes denken dus. Het feit alleen al dat ik in voorgaande zin onze non binaire medemens cursief als die bestempel, wat overigens volledig binnen de juiste normen valt,  geeft toch al weer een vorm van kadering weer.

Deze week maakten we mee dat degenen die wij met z’n allen in het stemhokje door middel van het inkleuren van een hokje mandaat hebben gegeven wat mooie plannetjes voor ons uit te denken en liever nog, uit te voeren, eindelijk uit hun hok kwamen en deze plannen met ons deelden. Met gezond wantrouwen werden deze mededelingen door ons geaccepteerd. Hier en daar werd er tegenaan gehikt. Het eerste wat men dan zegt: “U denkt in hokjes” Na de presentatie van onze onvolprezen commissie die Padel in Westerbork wil introduceren ging ik er eens verder over nadenken wat deze sport nu eigenlijk behelst. Wil ik dit ja of nee, en waarom dan wel of niet? Ik kan niet ontkennen dat mijn maatjes mij dit tijdverdrijf ten zeerste aanraden. Mij is echter niet helemaal duidelijk met welke bedoeling. Uitgaande van het goede in de mens zou ik moeten denken: de mannen zijn zeer begaan met de teloorgang van mijn fysieke gesteldheid en gunnen mij in mijn nadagen nog een kleine oprisping op sportief gebied. Immers: op de baan kan ik amper het ene been voor het andere krijgen, wat overigens wel het gochme in mij doet opleven: ik stel mij beter op en raak de ballen zuiverder. In de besloten omgeving van de padelbaan lijkt het er op dat je meer hebt aan deze laatste kwaliteiten dan dat je doldriest ronddraaft binnen de lijntjes. Nu ben ik niet echt van binnen de lijntjes, maar liever ook niet van het hokjes denken.

Maar lieve mensen, dat is toch wel waar je uiteindelijk in belandt. Een min of meer besloten omgeving waarin je de activiteit pleegt: een hok dus. Het kan natuurlijk ook zijn dat mijn mede lessers denken: mooi, nu Padel er aan komt kunnen we onze kreupele maat mooi het besloten Padel hok in praten. Hij van de baan af wij blij, hij in zijn hok, wij blij, hij raakt weer eens een bal, hij blij. Het zou kunnen, maar ik denk het niet. Het feit dat ik probeer de gedachten van mijn vrienden ook weer in een bepaalde hoek te plaatsen is op zich ook weer een vorm van categoriseren.

En zo wordt het er natuurlijk allemaal niet makkelijker op. Hoe dan ook: Uiteindelijk komt iedereen in een hokje, of je nu wilt of niet. In welk hokje precies heb je in bepaalde mate zelf in de hand, onder andere dus in het stem hok.  Mooi dat we elkaar straks in alle vrijheid kunnen treffen op verschillende banen. Op welke baan je je dan bevindt, bepaal je mooi zelf.

Dankzij de ad hoc commissie.        

 

 

40 – Aangeboren

40. Aangeboren

Deze week ben ik in mijn lessen, (weet u het nog? Ik ben o.a. docent maatschappijleer) bezig met de begrippen “Aangeboren” en “Aangeleerd”. Dat brengt nogal wat teweeg. Voor het goede begrip: aangeboren eigenschappen krijg je mee bij je geboorte. Het zit in je genen. Je bent er mee behept. Aangeleerde eigenschappen pik je op door imitatie, informatie, ervaringen en experimenten. En nu valt het me op dat ik buiten het leslokaal toch wel (soms fraaie) staaltjes aangeleerd gedrag zie waarvan je je ook kunt afvragen: Is dit aangeboren?
Klein voorbeeldje. In mijn tennisles groep heeft iemand de verbijsterende kwaliteit om regelmatig de zeer fraaie ledverlichting op het park een paar minuten minder fel te laten schijnen. De persoon doet dit door een volkomen natuurlijk, dus aangeboren, proces een vierde dimensie te geven, namelijk door dit natuurlijke proces te sturen. Aangeleerd dus. Donkere wolken drijven dan voorbij. De lumen dalen, het onbegrip stijgt.
Een ander lid van deze groep krijgt het voor elkaar om aangeboren bescheidenheid volledig te negeren en zichzelf bij iedere bal die van buiten de dampkring weer op aarde en toevalligerwijs op De Beperkte slag, en ook nog op het juiste veld neerkomt, zichzelf luidkeels de grootste complimenten te geven. Aangeleerd dus. Iemand moet het doen. Een derde lid ziet kans aangeleerde tennisvaardigheid binnen enkele minuten teniet te doen door te veranderen van een geconcentreerde strakke messcherpe ballen spelende speler in een tierende en scheldende kwalitatief uitermate talentloze slager. Maar genoeg over mezelf.

Het aanleren van gedrag leer je dus onder andere door de omgeving waarin je vertoefd. In het gezin, in de vriendengroep, op de sportclub. Het aloude spreekwoord “goed voorbeeld doet goed volgen”, is, zoals zoveel spreekwoorden in onze schitterende maar moeilijke taal, een waarheid als een koe. Wat overigens ook weer een voorbeeld is van een prachtig Nederlands gezegde. Die koe dan. Met de waarheid wordt steeds meer het handje gelicht. Ook weer een schitterend voorbeeld van een prachtige Nederlandse uitdrukking. Zucht. Wanneer houdt het eens op hoor ik u denken.

Terug naar aangeleerd en aangeboren. Je kunt een prachtig aangeboren talent hebben en wie heeft dat niet? Iedereen. Maar als het aangeboren talent niet wordt aangeboord dan gebeurt er weinig tot niets. Misschien schuilt er in u wel een talenvolle balletdanser of ballerina. Maar ja, is er niemand in de buurt die deze sport of kunstvorm bedrijft, dan is de kans klein dat uw talent wordt ontdekt, en wordt ook u een matige tennisser van een tennisclubje ergens diep in Drenthe in plaats van een gevierde ballerina of danseur in strak lycra bij Scapino. Nee, niet de winkel, maar het wereldberoemde balletgezelschap.

Op het moment van schrijven kijk ik uit naar de dag van morgen. Dan mag ik in een treffende omgeving, namelijk in De Euroborg, de thuishaven van FC. Groningen, genieten van iemand die aangeboren eigenschappen heeft ontwikkeld die ik ten zeerste bewonder. Die ook het talent heeft om deze eigenschappen te delen met diegenen waarmee hij omgaat en zijn aangeboren en door zelfontwikkeling aangeleerd talent dus doorgeeft. Die een vierde zintuig heeft om mensen te observeren en te stimuleren om het beste uit zichzelf te halen en die dan weer op zijn beurt wordt aangemoedigd dit ten dienste te stellen van zijn omgeving. Prachtig.
Daar loopt trouwens nóg een talent rond die heeft ingezien dat talent mooi is, maar als je er niets meer mee kunt doen je beter afscheid kan nemen. En dan dit aangeboren en verder ontwikkelde talent nu ten dienste gaat stellen aan derden. Dat pik ik dan toevallig ondertussen ook mooi even mee. Arjen Robben. Was ook wel een talentje hoor!

39 – Vlees

Laatst viel mij de mond spontaan open. En nee, de mond viel niet open omdat ik op dat moment een bal gehakt, olijfje, blokje kaas, vishapje, Italiaanse worst of iets anders wat wij tijdens onze traditionele “after lesperiode culinair eindfeest” allemaal op tafel zetten naar binnen ging schuiven. Neen, de mond viel even open en klapte weer dicht vanwege een door vrouw in één of ander grachtengordel periodiekje geuite noodkreet: “Ik ben vegetarisch, maar tijdens de zwangerschap schreeuwden mijn hormonen om vlees.”

Vooropgesteld: Uiteraard ondersteun ik van harte de opvattingen van velen van ons dat het wel een onsje minder kan.  Een paar dagen zonder vlees (lees: consumptievlees) komt de mens en zeker de natuur ten goede. Maar geheel zonder de consumptie van vlees en andere vleselijke geneugten?
Nee! Dat lijkt me zeer ongezond en ongezellig.
De uitdrukking;: “Het is vleesch noch Visch” betekent niet voor niets: het is niets.

Maar ja daar gaan we weer: het is maar een mening. Hier en daar kan ik deze mening wel ondersteunen met argumenten en feiten. Even tussendoor: Ik preek dagelijks tijdens mijn werk dat iedereen een mening mag hebben, ook al gaat die volledig tegen mijn opvattingen in, zolang de mening maar onderbouwd wordt. Gewoon zeggen dat ik als leraar een lul ben, vind ik prima, zolang de betreffende persoon dan maar wel steekhoudende argumenten aandraagt gesteund door feiten. (Enkele leden van onze vereniging kunnen deze uitspraken bevestigen). En bij steekhoudend bedoel ik dus niet de nieuwe hobby van de afgelopen tijd dat Jan en Alleman elkaar steekt om het minste of geringste, waarschijnlijk bij gebrek aan vocale vermogens, maar het draait om feiten waar we niet omheen kunnen.  Maar dit terzijde.

Maar in dit geval heeft de natuur mij dus een handje geholpen, zoals de natuur altijd de wijze is die we ook hier in het Oosten moeten koesteren. Een vegetariër die schreeuwt om vlees.

De natuur geeft aan dat een lichaam dat optimaal moet presteren bepaalde voedingstoffen nodig heeft. Als je te weinig suiker binnen krijgt word je wee en licht in het hoofd, krijg je te weinig zout  dan ligt kramp op de loer, drink je te weinig (even heren: non alcoholica) krijg je hoofdpijn, enzovoort. Eet je geen vlees dan ligt gebrek aan eiwit en ijzer op de loer. Stoffen die je hard nodig hebt om een gezond leven te leiden en een gezond leven te baren. Maar nogmaals dat je niet zonder kan is vooral mijn mening. Maar ik vond het heerlijk om te horen dat de opvattingen van een lid van de bevolkingsgroep die ik niet begrijp werd overtoept door de natuur, vertegenwoordigt door die stofjes in het lichaam die ons laten weten wat lekker en gezond is: Hormonen. En zo wordt weer aangetoond:
De natuur is sterker dan ideologieën, idealen of andere richtingen die sommige mensen voorstaan of zich laten aanleunen. Uiteindelijk zullen we allemaal verdwijnen en blijft de sterkste over: De Natuur.
Daar kan geen geboorte tegenop.

38 – Het gaat nu pas beginnen

Het gaat nu pas beginnen.
Het was de afgelopen week knap warm. Men sprak al van Indian Summer, warmste dag sinds eind juni en meer van dit soort kwalificaties. Er werd volgens oud- Hollandsche traditie uiteraard ook weer geklaagd, hoewel er in dat opzicht wel een kleine afwijking was: ik hoorde geen boer,( lees agrariër, want anders worden de zware jongens er direct weer bij betrokken) en dat is opvallend. (Zie column……….). of eigenlijk ook weer niet. Warmte, nattigheid, warmte, daar kan een boer wel vrolijk van worden. Want daarnaast is zijn gewas ook welig aan het tieren.
Het was dus warm afgelopen week. Ik zou bijna zeggen, de zomer gaat nu echt beginnen, maar dat is nu juist een uitdrukking waar ik lichtelijk de kriebels van krijg.
Ieder jaar weer wordt deze uitdrukking door de verslaggevers van de Tour de France herhaalt.
De eerste week is redelijk rustig, althans in de ogen van de verslaggevers, want als ik zou moeten presteren wat die renners doen, dan kon ik na 1 uur al in de ambulance aan het zuurstof, maar goed.
De tweede week komen de bergen en dan komt het: “Nu gaat De Tour pas echt beginnen!” Alsof die eerste week niet meetelt. Wat hebben ze dan in die tijd gedaan? Op bed liggen? klaverjassen? Volgens ( voor de kenners) Oud-Hollandsch gebruik: Zwemmen met dames van lichte zeden?
Vervolgens als de eerste bergrit is geweest en er volgens oud-Tour de France gebruik weinig is gebeurd wordt er steevast gezegd: “Nee, vandaag was het nog niet spectaculair maar morgen gaat het echte werk beginnen! En dit herhaalt zich een aantal etappes totdat op de laatste bergetappe dag, op de laatste klim het echt ontploft en het klassement wordt gemaakt.
En dit zelfde ritueel is vaste prik bij voetbaltoernooien als het EK en WK. Een elftal speelt drie voorrondenwedstrijden, alvorens de kwartfinales beginnen, waarna de commentatoren en verslaggevers keer op keer de vaste uitspraak doen: “Nu gaat het toernooi pas echt beginnen!” Je zal, ik noem maar een ploeg, Denemarken zijn en drie intensieve emotionele zware wedstrijden hebben moeten doorstaan in de voorronden en dan te horen krijgen: Nu gaat het toernooi echt beginnen!
Maar dit gezegd hebbende: deze column gaat nu echt beginnen.
Ik was afgelopen zomer met mijn geliefde en met mijn geliefde caravan in mijn geliefde Bretagne. Eindelijk kon het weer. Toeval of niet, één van de kampeerplekken, waar we terecht kwamen was ongeveer 100 meter(!) vanaf de plek waar ik 33 jaar geleden met mijn toenmalige vriendin, die ik inmiddels een half jaar kende, ook heb gekampeerd. Zuid Bretagne, op loopafstand van het strand. Zoals we allen weten in de eerste vakantie met je verkering gelijk een test in duurzaamheid. Kom je die eerste vakantie goed door, dan is de kans van slagen op een bestendige verhouding aanmerkelijk groter geworden. Ik kan u melden: Dat klopt. Ik was nu met dezelfde verkering, inmiddels mijn vrouw. Toentertijd hebben we iets meer de binnenkant van de tent gezien, deze vakantie meer van het strand en de omgeving. Daar wil ik het bij laten. Moet ik nu gaan zeggen: Onze liefde is nu pas echt begonnen? Tuurlijk niet. Die is toen direct begonnen en gaat fijn verder. De manier waarop we met elkaar omgaan is gebaseerd op meer dan 33 jaar verdiepen van de relatie. Het wordt alleen maar mooier.
Twintig jaar geleden vlogen twee vliegtuigen de Twin Towers binnen. De start van een nieuwe periode, waarin de “War on terrorism” inmiddels naar schatting een miljoen doden heeft gekost. Zoals we weten hebben de buitenlandse troepen inmiddels Afghanistan verlaten. In no time is de situatie weer zoals die 20 jaar geleden ook was. Zijn ze nu pas begonnen?

Nee. Beginnen is beginnen.
Gelukkig zijn we op de club allemaal weer begonnen. Lessen, Tossen en clubkampioenschappen. Laten we er direct vanaf het begin van genieten. En niet pas na Kerst echt beginnen. Ik zie jullie op de baan. Of misschien binnenkort niet meer, want:
Ik ga solliciteren naar de functie “Koning van het Koninkrijk Der Nederlanden.”
Ik heb als studie de MAVO en daarna MBO Toerisme / Recreatie gedaan. Maar het leven gaat nu pas echt beginnen heb ik begrepen, dus heb ik alle kans.

Jaap.

37 – Groepsapp

Heeft u daar ook last van? Groepsapp’s?

Een groepsapp is een beetje als in een volle kroeg staan en dan proberen je buurman/vrouw iets in het oor te fluisteren, maar er wordt constant doorheen getetterd of de muziek staat te hard of iemand moet er even tussendoor of je krijgt je 10e bier of….enz.
Wat ik maar wil zeggen: als je niet luid en duidelijk in de kroeg iets in het oor van je gesprekspartner krijst ontstaat er kans op verwarring. De kans dat als je fluistert: “Je moet de bitterballen hier eens proeven” wordt als snel gehoord als: “mag ik eens even lekker je ballen voelen?

Ik geef toe: we staan al een jaar niet meer in de kroeg, laat staan met keiharde muziek of op minder dan 1,5 cm van elkaar, maar we kunnen het ons nog wel herinneren. Zeker het ongemak.

De groepsapp daarentegen is alleen maar nog populairder geworden. Vaak naast teamschat of zoom.
Maar in de groepsaap iets naar voren brengen is een linke business. Je kunt niet voorzichtig genoeg zijn.

Er wordt om het minste of geringste nieuwe groepsapps aangemaakt. Hangt ook een beetje van je , leeftijd en leefomgeving af, maar toch. Zo gaat onder de jongeren  vaak de groep: “hardgaan vanavond” ”chickies scoren”, “in de keet” ezovoort rond. In onze leeftijdscategorie is het meer van: “wim60” “Henk 25jaar getrouwd”, “Klaas40 jaar bij de zaak”, “Sjaakprostaat” enz. Maar in een groepsapp iets naar voren brengen vergt dus concentratie , dunne vingers, inlevingsvermogen en eindeloos geduld. Concentratie, want waar vind ik  verd.. nou weer de smiley met de zonnebril. Dunne vingers, want iedereen typt een bericht waarschijnlijk in totaal twee keer voordat de juiste zin op het schermpje staat omdat je constant net even naast de juiste letter klikt. Inlevingsvermogen, want ja, zoals ik het nu verwoord: hoe kan de ontvanger het bericht ook lezen, anders dan dat ik het bedoel en eindeloos geduld, want zie maar eens je eerste gedachte ook zo in de app te krijgen.

Als je samen in de kroeg staat en je zegt : zullen we er nog eens een nemen? Dan is de kans groot dat je gesprekspartner enthousiast “Ja!” roept: we nemen nog een biertje. Zeg je in de groeps app: “Zullen we er nog eens een nemen?” dan is de kans groot dat de ontvanger eerst een ? stuurt, vervolgens een emoticon met “handje onder de kin en fronsende wenkbrauwen”, Want ja, vlak daarvoor had je nog een guitige foto van een aantrekkelijk persoon in luchtige kledij gestuurd. Dan komt zo’n vraag toch wat anders over. Ik wil maar zeggen: “Pas op!”. En daar gaan we alweer. Je denkt nu: Op wie moet ik passen? Steek ik op dit moment over en moet ik goed links rechts links kijken? Een en al verwarring.

In een niet nader te noemen groepsapp werd ik ooit eens neergezet als chronisch geblesseerd (Lichamelijk). Men vroeg zich af of ik op een bepaalde avond het wel kon redden de tennisles te volgen. Al jaren loop ik kreupel rond maar ik blijf de lessen volgen omdat ik die gewoon nodig hebt , dat hoeft geen betoog, maar ook om dat ik lid ben van een groep die ik niet wil verlaten, want zij zijn mijn alibi om eens per week lekker aan de bar te hangen. Het leidde tot een grote spraakverwarring. Een niet nader te noemen persoon vond het nodig  een ander niet nader te noemen persoon aan te vullen, toen persoon twee voorzichtig vroeg: “Je bent toch geblesseerd Jaap?” met de korte toevoeging: “al 4 jaar”. Ik vond dat respectloos en heb persoon één er op gewezen dat hij de bewuste avond van mij een standje kon verwachten. Ook dat stond in de groepsapp en ja, persoon één heeft een verdorven geest en las uiteraard dat hij een standje mocht verwachten, maar dan een volgens zijn wilde fantasieën. Ik wil eigenlijk alleen maar zeggen: Ik hoop jullie allen weer eens te treffen in de kantine van TCW: Dan kan ik mijn verhaal vertellen in plaats van schrijven. Dat scheelt een hoop verwarring. En het is nog gezelliger ook.

36 – Verborgen redders

De man staat bij de oprit van de N381 ter hoogte van Zweeloo. Doodse stilte. De oprit is afgesloten met een groot rood/wit hek en een bord: “Verboden toegang.” Op weg naar mijn werk rijd ik er langs en denk: Waarom staat de man daar? Alles is toch afgesloten? Wat denkt hij? Hoe brengt hij zijn dag door? Waarom?

Bij de afrit aan de andere kant van het viaduct hetzelfde ritueel. Het enige verschil: er staat geen man, maar een vrouw. 

Ik zie ze ’s morgens staanz ls ik naar mijn werk rijd en ’s middags als ik terug kom opnieuw. Een van de conclusies die u nu trekt is natuurlijk: Die hebben een langere werkdag dan jij. Dat klopt. Soms staan ze even met elkaar te praten. Ze hebben dan hun post verlaten. Waarover praten zij? “Heb jij nog wat beleefd aan jouw kant?” “Hoe ervaar jij de stilte en de kleuren van het hek en bord?” Je weet het niet. 

Je hebt de neiging om te denken: is dit nu verborgen werkloosheid waar we vroeger over leerden? . De reden dat er geen werkloosheid heerst in Rusland  bestaat louter uit het feit dat voor een klusje die door 1 persoon zou kunnen worden gedaan, door minstens 4 man wordt afgehandeld. Zijn we lekker met z’n allen bezig. Niemand werkloos. 

Maar is dat hier, bij de op- en afrit van de N381 ook zo?  Een hek, een stopbord, geen verkeer maar wel een persoon die iets staat tegen te houden. 

Nee, ik denk het toch niet . In ons (bijna) overgeorganiseerde land gebeurt niets voor niets. 

Over overgeorganiseerd gesproken: Dat er hier en daar een prikje niet wordt geregistreerd of later wordt geadministreerd zijn schoonheidsfoutjes. Dat er dan weer wel, dan weer niet, of ja, toch wel genoeg vaccinaties zijn, zijn administratieve kleinigheden, haperingen in de organisatie. 30% van de vaccinatiegegevens ontbreekt. 

 Althans dat denken wij dan. 

Ik denk echt  dat deze mensen een taak hebben te vervullen. Er hoeft maar één keer een automobilist het hek én het bord te negeren en hij/zij scheurt de N381 op waar nog gewerkt wordt met alle levensgevaarlijke gevolgen van dien. Het kan mensenlevens kosten. En dus zien we hier verborgen redders. Zij zorgen ervoor dat dat laatste dus niet gebeurt. een zeer verantwoordelijke taak. Maar je ziet het niet in eerste instantie. 

En zo werkt ik denk 95% van de Nederlandse bevolking. Geen idee wat ze doen, je ziet het niet, je merkt het niet, er worden dingen gedaan waar je echt geen weet van hebt, maar oh zo belangrijk. Echter, men vergeet hen zelfs te noteren als ze gevaccineerd zijn. 

En ja, waarover praatten de twee daar bij de N381? Ik denk dat ze elkaar in verbazing toevertrouwen dat het toch te gek voor woorden is dat er 30% van de  mensen die een vaccinatie hebben gekregen niet zijn geadministreerd. “Als dat dan het enige is wat je moet doen, is dat nou zo moeilijk?”

35 – Napoleon

Even ter info: Napoleon is dood. Hij vond zijn Waterloo in Waterloo. En dat is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Dat je automatisch in Waterloo je Waterloo vindt. Ik hoef alleen maar even te refereren aan ABBA. Die vonden Waterloo en startten daarmee een imposante carrière. Overigens waren we in die tijd vóór of tegen ABBA. Zeg maar ABBA of Ah! Bah!
Maar hoe dan ook: Napoleon is deze week 200 jaar dood en dat werd gevierd.
In de altijd weer indrukwekkende 1ste week van mei waart de dood rond.
We willen er vaak liever niet aan denken, maar het hoort bij het leven: De Dood.
In de natuur is dat heel normaal. Eten en gegeten worden, de een zijn dood is de ander zijn brood en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar, wat ik in de huidige tijden niet begrijp: Er gaat nu veel dood door onkunde en wreedheid. Er gaan heel wat dieren in de natuur dood doordat de mens zich de laatste tijd massaal de natuur in begeeft. Met raust door kwetsbare natuur zonder te beseffen dat in deze maanden er veel nieuw leven ontstaat maar door onkunde in de knop (letterlijk) gebroken wordt. Daarnaast wordt wild opgejaagd door loslopende honden waardoor de dieren zich letterlijk doodlopen en vervuilt de boel enorm in bos en hei. Ook dat maakt slachtoffers. Het ergste vind ik overigens wel dat er moedwillig door de mens gedood wordt. En dan niet door jachtbeheer, daar ontkomen we niet aan, maar door mensen die het kennelijk niet aankunnen dat de natuur zijn gang gaat en dat er af en toe een schaapje sneuvelt, of wat planten worden opgevreten. Voorbeeld van een doodgeschoten Das en doodgeknuppelde jonge dassen en de hetze tegen 1 wolf doen je de haren ten berge rijzen.
Wij zijn hier maar een zeer beperkte tijd op aarde, maar zien kans in die korte tijd enorm veel te slopen.
Teveel in de natuur vindt momenteel te vroeg zijn Waterloo. Laten we er vanaf nu alsjeblieft voor zorgen dat dat vermeden wordt. Desnoods luister je naar ABBA die het al vroeg inzagen en zongen over: “Does your Mother know?” “People need Love”, ”Mama Mia” en vooral: “I have a dream”
Heb je de neiging om iets in de natuur te doen wat goed is: Join he club. Wil je dat niet, maar wel van de natuur genieten? Prima! En steek net als Napoleon één hand in eigen boezem, dat scheelt de helft.

31 – Goeie vraag!

Het valt mij steeds vaker op dat er tijdens interviews op radio en Tv op een vraag van de interviewer wordt geantwoord: “Dat is een goeie vraag!”  Nou hoor ik u zeggen: “Wat moet de geïnterviewde dan zeggen? Wat een kutvraag dit?” Ja. Waarom niet? Maar waarschijnlijk is het beantwoorden van de vraag op deze wijze een manier om tijd te winnen, om de gedachten te ordenen. Maar het blijft een merkwaardige opmerking. Ik vind het altijd ook wel en beetje denigrerend, alsof de bevraagde stelt: “Wat een goeie vraag joh! Heb je daar nu lang op gestudeerd? Ben je ervoor in de boeken gedoken? Oude interviews bekeken? Mijn doopceel gelicht? De buurt in geweest om mijn handel en wandel te monitoren en vragen (goeie) te stellen aan buren en voorbijgangers? Heb je collega’s de vraag voorgelegd? En wat zeiden ze? Goeie vraag? Zoiets.

Ik hoor u ook zeggen: “man,  man, waar maak je je nu eigenlijk druk om?”
Goeie vraag! Ik maak me niet druk, het valt me op. Steeds vaker. Maar inderdaad, ik stel mezelf dan weer de (goeie) vraag: waarom valt jou dit eigenlijk op? Wat is het doel,? Waar komt dit vandaan? En mijn antwoord is dan: Weet ik niet, geen idee!
En dat is dan weer een heel slecht antwoord.

Want, even tussendoor,  als leraar maatschappijleer heb ik een paar regels tijdens de les. Ik begin jaarlijks de eerste les met de volgende mededeling: Bij mij in de les mag je alles zeggen, en dan bedoel ik echt alles. We hebben wel een paar regels daarbij: we houden ons aan de wet. Dus: niet beledigen of discriminerend taalgebruik. Daarnaast accepteer ik nooit de antwoorden “ja”, “nee” of “weet ik niet”.
Ik wil altijd argumenten bij jouw antwoord hebben, dus: ja, want… of nee, omdat…. en  “weet ik niet” wil ik al helemaal niet horen, hooguit: ‘nooit van gehoord”, “dat heb ik nooit gezien of geweten”, “dat hebben mijn ouders nooit verteld”(wat doen die mensen wel?)  Altijd een antwoord onderbouwen met argumenten….enzovoort.

Maar goed. Ik weet dus niet waarom mij dit opvalt. Ik troost me altijd maar met de gedachte dat ik kennelijk heel goed luister. Iets wat mijn ouders niet zullen bevestigen, en niet alleen omdat ze er niet meer zijn. En dit zal nog minder worden beaamd door mijn oude leraren. Die overigens nooit het antwoord “Ja”, “nee” of “weet ik niet” kregen te horen van mij. Meestal kregen ze van mij de holle blik waarin ik uitsprak: Waar heb je het in godesnaam over óf ze kregen van mij een uitgebreid betoog waarin ik mijn mening onderbouwde  met argumenten en feiten en waarin ik uiteindelijk eindigde met de fijne afsluiter: “dixi”

Nu wordt het begin van een antwoord “Goeie vraag” vaak gegeven aan een journalist. En nou is er één voorname eigenaardigheid onder het journaille: een hoge mate van vooringenomenheid. Een journalist verwacht niet alleen een antwoord op een (goeie) vraag. Nee, nee: ze verwachten een antwoord wat ze verwachten. Cryptisch? Nee hoor! Ze hebben een verhaallijn in het hoofd. Als de geïnterviewde afwijkt van de lijn, dan niet past in hun plaatje, niet in hun hoofd, niet in hun reeds deels getypte stukje, dan breekt de pleuris uit. Het hoofd explodeert, het brein kookt, de lijnen breken, het ego knakt en men vraagt zich af : wat ging er mis? En dat is dan weer een slechte vraag, die ze zelf niet gaan stellen, want dan krijgen ze niet de respons; goeie vraag. Want dat was het niet. Bent u er nog?
Het hoogtepunt was, wat mij betreft, de afsluitende opmerking van een radiojournaliste nadat de geïnterviewde een antwoord op haar vraag had gegeven: “Dat is niet het juiste antwoord”. Heerlijk. Ik voelde de journalist verschrompelen.

U vraagt zich nu af: Waar leidt dit nu alles toe? Wat is de zin van dit stuk? Waar eindigt deze column?
Het antwoord op deze goeie vragen is vrij simpel. Luister naar wat de mens, maar vooral de natuur,  te zeggen heeft. Stel jezelf dan de vragen: Kan ik wat met deze vraag? Kan ik wat met de antwoorden?  Als je op beide “Ja” kan antwoorden. Dan heb je goed geluisterd. En dat zouden meer mensen moeten doen.

Dixi.

30 – Under the bridge!

Wat een gaaf nummer is dat toch van de Red hot Chillipeppers!
Ik moest er aan denken toen ik onder een brug lag. Nee, helaas niet in Parijs met een fijne fles wijn en een even fijne Française, maar onder een bruggetje in de buurt van Mantinge. Ook leuk.

Sommige van u weten dat ik mij hier in Middendrenthe bezighoud met dassen. En dan hebben we het niet over stropdassen, een dassen soort die wurgend zijns weegs gaat en niet aan mij is besteed, maar aan meles meles. Deze zoogdieren met een zo op het oog hoog aaibaarheidsgehalte. Daar kom je wel achter als je ze probeert te aaien…..
Maar sinds kort ben ik namens de zoogdiervereniging op pad om hier in onze omgeving te onderzoeken of er ook otters voorkomen.
En ik kan u melden: Ja.
Op een mooie zondag ging ik weer op pad voor dit onderzoek. Zaak is dat je “prenten”, (voor de leek: sporen) kunt vinden, maar eigenlijk heb je meer aan: poep. Daaraan weet je zeker of er zo’n beest in de buurt is.

Dus ga je op zoek naar poep. En, lieve lezers, in een agrarische omgeving als waar wij ons bevinden is er overal poep. Zie tussen de vlaaien geproduceerd door chronisch aan diarree lijdende koeien en gruwelijke grote paardenhopen (OP FIETSPADEN, want onze paardenvriendjes hebben knollen die bang zijn voor vieze voetjes en willen niet op zand of gras lopen. Nee op het fietspad natuurlijk!!!)
Zie maar eens een zogenaamde spraint van een otter te vinden.

En daartoe leesvrienden dient men zich op plekken te begeven waar men zelden of nooit koeien of paarden aantreft: onder een brug.
Ik lag dus onder de brug en vond waar ik naar op zoek was. Ik was als een kind zo blij, kon niet stoppen met foto’s maken en deze delen met mensen die wel snappen waarom ik mij op achterlijke tijden op nog belachelijker locaties bevind. Merkwaardig hoe een mens starend naar een drol blij kan worden. Er zijn momenten dat ik er overigens niet aan moet denken, maar dit terzijde. Maar: dit door mij gevonden product is uiteindelijk ook officieel gepubliceerd. Niet de drol zelf, maar de waarneming. Dus ergens op ons wereld wijde web staat dat uw schrijver een drol heeft gevonden. En hij is er nog trots op ook.

Ik verliet de plek zacht neuriënd:

Take me to the place I love
Take me all the way
Yeah, yeah, yeah

Wat een gaaf nummer is dat toch van de Red hot Chillipeppers!

29 – Richtingaanwijzer

Deze week werd ik bijna van de fiets gereden door een automobilist die zijn richtingaanwijzer niet gebruikte, terwijl hij dus een bocht om ging. En, lieve lezers, dat valt mij al de laatste jaren steeds meer op: Er wordt geen richting meer aangegeven. De richtingaanwijzer ontbreekt. Nu zou ik natuurlijk kunnen wijzen op het feit dat we sowieso allemaal een beetje de richting kwijt zijn in deze semi lockdowntijden, en dat het al lastig genoeg is zelf richting te geven in je leven terwijl we door de pandemie niet alles in eigen hand of stuur hebben, maar toch.

Wat is de reden van deze verslonzing van een verkeersregel? Niet wat iemand in mijn omgeving antwoordde op deze vraag lijkt mij: “Ik weet toch waar ik heen ga?” Want dat weten we niet!! Wie weet waar hij over pakweg 10 Jaar is? Niemand toch?
Ik wijt deze lamlendigheid om de richtingaanwijzer te gebruiken aan de individualisering die al jaren woekert. “Kan mij het verrekken wat een ander van me vindt, of dat een ander graag weet wat ik ga doen: Ik bepaal dat zelf wel en ga dat jou niet vertellen of duidelijk maken !”

Opvallend is, (hoewel?) dat vooral mensen die in een bovenmodaal dure auto rondklungelen er een handje van hebben de richtingaanwijzer links (rechts) te laten liggen. Dezelfde types die zich met gemak een auto met chauffeur of een wulpse dame tijdens het rijden (in de auto) een telefoon tegen het oor kunnen laten houden om handsfree te bellen kunnen veroorloven, maar dat niet doen. Maar die dus ook geen handfree bellen optie in de auto gebruiken maar gewoon hun ongetwijfeld belangrijke lulkoek het toestel in blèren met een handje los op het stuur en de telefoon in de hand. En ja, dan kan je inderdaad de richtingaanwijzer niet bedienen, althans zij niet. Overigens, dat is kennelijk ook een belangrijke voorwaarde in het arbeidscontract van loonwerkers: Verplicht niet handsfree bellen in zo groot mogelijke landbouwmachines waarbij uiteraard de snelheid in de bebouwde kom (Wat doe je daar?) stelselmatig dient te worden overschreden. Maar dit terzijde.

Geen richting hebben en geven is mij natuurlijk niet vreemd. Mijn vrienden op de tennisbaan en onze nieuwe buren “valtjemet” hebben ondervonden dat dat niet mee valt,

Maar goed. Men geeft geen richting aan, maar er wordt ook geen richting gegeven. We hoeven alleen maar even te kijken naar het zichzelf benoemde machtigste land te wereld, waar men de richting ook volledig kwijt is want het volk wordt geleid door een autistische zelfingenomen mafkees die volledig de weg kwijt is en misschien wordt opgevolgd door een oude man die nu al de naam van de huidige leider was vergeten en waarschijnlijk als wegbereider gaat dienen voor een uitzichtloze periode waar dit land zich dient te herpakken. Wat een droefenis allemaal. Hup richting afgrond!

Maar goed, terug naar de simpele handeling van richting aangeven in een auto: De belangrijkste reden om richting aan te geven is om aan de overige weggebruikers te laten zien: Ik ben van plan om hier links of rechts te gaan. Ik geef jou aan wat mijn plan is. Dat is namelijk ook de belangrijkste reden dat we verkeersregels hebben: Voornamelijk om in het verkeer duidelijkheid te scheppen. Ik doe dit, dan kan jij dat doen. Of andersom. Deze regels kan je overtreden op het moment dat het verkeer er om vraagt, als het bijvoorbeeld veiliger is dat de ene toch voorrang krijgt op de ander ondanks dat hij/zij het volgens de formele regels eigenlijk niet zou moeten. Dat noemen wij hier verkeersinzicht.
En zo, lieve mensen, zou het altijd moeten zijn: We geven richting aan in ons leven om de ander duidelijk te maken: Dit ben ik van plan. Wat vindt jij er van? Misschien heb jij een ander inzicht. Maar we gaan gewoon verder op deze weg en houden rekening met elkaar.

De bewuste automobilist die mij bijna overhoop reed schrok behoorlijk waardoor hij deels in de berm belandde. Met het terugsturen op de weg knalde hij bijna op een landbouwmachine. Gelukkig was de loonwerker even niet aan het bellen (Batterij leeg?). Anders konden ze richting sloop. En op weg daar naartoe hoef je dan geen richting meer aan te geven. Dat doet de auto ambulance voor je. Heb je tenslotte toch een auto met chauffeur.

28 – Inspiratie

Inspiratie, Waar haal je het vandaan?

Als onze onvolprezen website eindredacteur weer eens vriendelijk doch dringend een verzoekje tot mij richt om weer een column voor onze nieuwsbrief te verzorgen, moet ik altijd weer even slikken. En dan bedoel ik niet het wijntje wegklokken waar ik dan op dat moment aan bezig ben, want ja, dit soort verzoekjes komen op het moment dat je net zacht mijmerend  in je stoel hangt om de dag te overdenken en de avond eens rustig te gaan vieren met een fijne fles.
Nee, het slikken is meer schrikken van: Oh jee, iets schrijven! Maar ik heb geen inspiratie! Hoe dan? Maar ja,  dan komt direct de vraag: Wat is dat eigenlijk? Inspiratie?

Inspiratie zie ik als een gevoel,  een gedachte, een stimulans en een gezonde druk welke je aanzet tot grote daden.
Onder druk wordt alles vloeibaar heb ik me laten vertellen. Door wie? Door de mensen die kennelijk geen druk kennen, want vloeibaar? Als alle gedachten die ik onder druk door mijn verdorven geest laat waaien onder druk vloeibaar zouden worden dan zou het aan te raden zijn mijn geest direct aan te sluiten op het riool.

Maar ik zie inspiratie als iets zeer positiefs. Door inspiratie is ons leven en alles wat daarmee samenhangt opgebouwd. Maar laten we ons beperken tot de directe omgeving.
Ik denk dat we allemaal het gevoel kennen dat we eigenlijk een keer geen zin hebben om te gaan tennissen, maar ja, we hebben afgesproken, dus we gaan maar. Bij het naderen van het sportveld zien we de (nieuwe led!!!) lampen branden, horen we de slagenwisselingen van anderen en zien we het uitnodigende oranjerode veld, en he! In een keer slaat de landerige stemming om in: Heerlijk! Lekker tennissen. De entourage heeft je bekeerd: er is weer inspiratie.
Okay, er zijn ook omstandigheden dat we denken, oh wacht, laat ik me tot mezelf, of eigenlijk mijn teamgenoten, want ja sorry, ik ben nu eenmaal lid van een team zwaargewichten,  beperken, dat ik denk: Vooruit dan maar, even een uurtje een balletje slaan en daarna kan ik legaal aan de bar. De tennisles is een prima excuus om inspiratie op te doen om aan de bar de les te evalueren en bespreken onder het genot van een biertje.

Maar hoe je het ook wendt en keert: Inspiratie is voornamelijk de bron tot het komen tot prestaties.
Collega’s , vrienden, buren, boeren en buitenlui: elkaar positief benaderen en door normaal met elkaar om te gaan aanzetten tot grote daden: Inspiratie.
Op het moment dat ik dit schrijf is er nog niets bekend over een eventuele tweede “lockdown”, maar ik vrees met grote vreze. Laten we hopen dat we allemaal de inspiratie vinden om ons dusdanig te gedragen dat we gezamenlijk ervoor gaan zorgen dat we over pakweg een jaar weer “normaal” met elkaar  kunnen omgaan.  Laten we inspiratie vinden om het steeds abstractere begrip “samenleving” weer zijn betekenis terug te geven: Samen Leven! Inspiratie is de kurk waar onze samenleving op drijft.
Ik wil graag weer een fles ontkurken en dan gelukzalig wegdrijven met de gedachte: deze fles gaat leeg, en niemand die mij stoort.
Een inspirerende gedachte.

27 – Anderhalve meter

Inmiddels wennen we langzamerhand aan de anderhalve meter samenleving. Ik merk inmiddels dat ik verbaasd ben en het ongemakkelijk vind als ik op tv naar een programma kijk wat langere tijd geleden is opgenomen, en mensen met elkaar zie dansen,  knuffelen en dat soort dingen wat meer lijkt op de  -15 cm. samenleving.

Ook binnen de Zware Jongens heeft  de anderhalve meter samenleving zijn intrede gedaan. Hoewel direct gezegd dient te worden dat in sommige gevallen de anderhalve decameter afstand meer gewenst is als een onzer wederom zich tijdens de avondmaaltijd niet heeft beperkt tot een laf soepje en een stukje brood.

De anderhalve meter samenleving van de Zware Jongens kenmerkt zich door grote verscheidenheid waarin we dit ervaren. De een is nog slechts anderhalve meter verwijderd van de absolute top, de ander is anderhalve meter verwijderd van zijn pensioen, een derde is anderhalve meter verwijderd van de kantoorhumor, een vierde heeft het mega zwaar omdat de anderhalve meter afstand zich slecht leent voor het handen schudden, weer een ander gaat zwaar gebukt onder de anderhalve meter afstand die hij van vrouwelijk schoon dient aan te houden, persoonlijk sla ik mij er eenvoudig doorheen door ballen anderhalve meter uit te slaan en een van ons vindt anderhalve meter bier echt het minimum…kortom het valt niet mee.

Maar het moet gezegd: de anderhalve meter is in vele gevallen zo slecht nog niet. Meer ruimte geeft meer lucht . Meer lucht geef meer zuurstof. Meer zuurstof geeft helderde luchten en geesten. Een heldere geest geeft goede ideeën, goede ideeën zijn nodig om het nieuwe normaal een vaste waarde te geven in onze samenleving.

Even tussendoor en vooral persoonlijk, (maar daarom schrijf ik dus dit stukje en mag ik dit hier onthullen, want het is immers van mij): met het nieuwe Normaal wordt niet een nieuw uit de klei getrokken boerenpummelrockbandje met nog saaiere en fantasielozere muziek dan Status Quo, een in mijn jeugd bij sommige jongeren populaire rockband aan wie verboden werd meer dan 3 akkoorden te hanteren. Wat niet geheel toevallig is natuurlijk, want Status Quo = bestaande toestand, en we willen daar juist van af en over naar het nieuwe normaal. Dus weg met Normaal en Status Quo. Maar zoals gezegd, dit terzijde.

We moeten het positief zien: het nieuwe normaal zal verluchtiging en verlichting geven in de nieuwe samenleving. Je moet af en toe afstand nemen om een situatie goed te kunnen aan- en beschouwen en vervolgens te veranderen. Daartoe worden we dus nu gedwongen. Ik kijk uit naar een bruisend decade en ga er van uit dat rond 2030 het nieuwe normaal een nieuwe wereld heeft gecreëerd. Er komt sowieso door de anderhalve meter meer ruimte, want minder kinderen , lijkt mij.

Jaap van Veen

26 – Vakantievreugd

Vakantievreugd #1 Provence
Je waant je in een klein dorpje diep in de Provence.

Ik slenter door steegjes en straatjes van een klein Gelders stadje, terwijl de zon brandt op de witte huisjes.

Doodse stilte, alleen het knisperen van mijn schoenen over het korrelige grind en gruis wat weerkaatst tegen de gesloten vensters.

Ik ben het zelf. Zo hoort dat. Knisperende stilte en mezelf. Vakantie. Rust. Alleen. Heerlijk.

Vakantievreugd #2 Börk veur Börk

Ping. Whatsápp.
“Welk lied?”

Setlist: “Welke nummers doe jij Jaap?”

Nadenken. Doet pijn in de vakantie. Moet ik toch weer piekeren. Toch weer keuzes.

Ik wil alleen maar hoeven nadenken of ik genoeg drank in huis heb en wat ik vanavond ga eten.

Welk lied? 3 van de 4 zijn oké. Ik schrap er een en vervang die door mijn lievelingslied.

“Binnen zonder kloppen”…Zo zie ik dat graag.

Ik mis Cuby

Ik mis de Blues.

Hier in de hitte en droogte mis ik de natte ogen van de blues.

Mijn reply wordt: “Windows of my eyes”.

Ik kijk door de kieren van mijn ogen  naar het beeld.

Kippenvel in de warmte.

Rilling van de Blues.

I’m Home.

Börk.

Bórk veur Börk light

Vakantievreugd #3 Terras_1.

Even alleen op pad. Geocachen, fietsen. Hobby’en

Tijd voor terras in de schaduw bij 30 graden. Tijd voor Chardonnay.

Maar dan in een stadje in  Gelderland bij “De Waag”

Beslagen glas.

Alcohol stijgt lichtjes tot een weldadige relaxte roes.

En dan ouderwets een schriftje met een pen. Spontaan ga ik wat dingen opschrijven.

Gerard Cox nog lang niet in zicht of te horen.

Vakantievreugd #4 terras_2.

Ik zit alleen op nog steeds hetzelfde terras

Een bezwete fietser gaat aan een tafeltje tegenover mij zitten. Ook een man alleen.

Hij drinkt een halve liter bier en eet een kersenvlaai.

Ook vakantie dus. Je doet wat je wilt, geen verplichtingen. Hij ook niet dus.

Bier en taart. Je kunt ook te ver gaan.

Maar te ver in je hoofd is nooit te ver.

Overal thuis waar je jezelf bent.

Bier en taart

Wijn  en Blues. Ieder zijn reis.

Vakantievreugd #5 Het refrein.

Het refein is af. Het hele lied is af. Eindelijk weer eens wat geschreven en gecomponeerd. Ooit hoop ik dit ergens te brengen. Voor jullie de primeur:

“Westerbork, ach mien Börk

Centrum van ons leven;

Waar geen mens een nummer is;

Veel nemen, nog meer geven

Wat we ioen of wie we zijn;

We zullen altijd samen zijn;

Er is niet mooiers dan een echte;

Börker te zijn”

 

En waar we gaan, en waar we staan,

We komen altijd weer terug.

Het bloed stroomt waar het niet kan gaan

We komen naar het Hart terug

Ach mien Börk!!!”

————————————–

25 – Slecht weer

“Door het slechte weer staan er files op de volgende wegen”
Dit soort berichten op de radio maken mij altijd bijzonder vrolijk. Wat ben ik toch blij dat ik hier in Westerbork woon.
De enige files van betekenis die hier voorkomen zijn de rij voor de tap tijdens de Nacht van Börk, de rij voor de tap tijdens het oudejaarsfeest bij Meursinge, de rij voor de tap op oudjaarsdag bij “Het Wapen”
en de rij voor de tap tijdens de thuiswedstrijden van VKW. De kortste file is trouwens altijd in ons onvolprezen clubhuis/kantine, met name op woensdagavond. . Eén keer per 7 minuten staat er iemand , wachttijd 1 minuut. Nog vrolijker word ik van de uitspraak “slecht weer”. Want wat is slecht weer? Persoonlijk vind ik de droogte van de afgelopen 3 jaar slecht weer. Ik snap niets van mensen die direct beginnen te klagen als het even regent. Kijk, dat ik regen altijd fijn heb gevonden (lees de column “Grijs” er maar even op na), is niet echt normaal, dat weet ik. Maar na 3 maanden Afrikaans aandoende droogte is het toch heerlijk als de sloten weer gevuld worden en het groen weer opfrist. Je ziet alles en iedereen opleven. Helaas is het beleid er nog steeds gericht om water wat in ons landje valt met 100 km/u weer af te voeren, maar goed, zo zijn we groot geworden en moeten we de inzichten van het verleden eren, maar het wordt wel tijd om de omgekeerde weg te gaan bewandelen lijkt mij. Slecht weer bestaat vrijwel niet. Wat voor de filerijder slecht weer schijnt te zijn, is voor de boer bijvoorbeeld fantastisch weer. Hoewel: Een boer zal dat nooit zeggen, want die heeft twee vaste rituelen: Subsidies aanvragen en klagen. Een strakke zuiden wind bij een graadje of 24 is voor een zeiler fantastisch weer, maar voor de ijsmeester van de Kruumtsedrei slecht nieuws. En voor de boeren natuurlijk, want de boel droogt uit of de jonge aanplant wordt gezandstraald. Strenge vorst is voor heel schaatsminnend Nederland en de ijsbanen goed nieuws, maar niet voor bewoners van slecht geïsoleerde huizen . En niet voor de Kruumtsedrei, want vergeten te maaien. En niet voor boeren natuurlijk, want de voorraad bevriest. Slecht weer, het bestaat in mijn ogen niet. Behalve mijn regelmatige verzuchting op woensdagavond: mijn taptechniek .Wat was die slecht weer. Er stond bijna een file.

24 – Onkruid

Ik las de aprilbijdrage van onze gewaardeerde voorzitter en mijn oog viel op de strofe:
Ondanks de sluiting van het park heeft het baanonderhoud plaatsgevonden en zijn de banen bewerkt met speciale bacteriën. Zodat, als we weer mogen tennissen, de banen er top bijliggen!’
Daar is geen woord van gelogen. Sluiting klopt, baanonderhoud klopt, top bijliggen klopt.  Het moet gezegd: nu we weer de baan op mogen liggen ze er fantastisch bij. Groot compliment aan degenen die hiervoor zorgen! Maar wat ik fascinerend vind: met behulp van bacteriën! Je ziet ze niet, maar ze doen, althans in dit geval, geweldig werk, de baancommissarissen en de bacteriën. Ik stel me die bacteriën altijd voor als hard werkende klein mannetjes met schepjes en pikhouwelen die alle onrechtmatigheden met geweld verwijderen. Even een zijsprongetje: Dat is het meest merkbaar als je wat bacteriën hebt in een ontstoken kies. Dat snap je die pikhouwelen wel. Maar goed: enorm nuttig zijn ze, overal. Ik vind het dan ook vaak zeer pijnlijk te zien als ik tractoren over de akkers zie rijden met daarachter grote spuitwagens vol, wat mij betreft gif, wat de boeren betreft gewasbeschermingsmiddelen,  die alles wat leeft vernietigen, onkruid en ja ook onze vriendjes de bacteriën. En dan dat onkruid. Wat is onkruid? (niet te verwarren met onkruit, een anti militairistische groepering in de jaren 70 en 80, die ook niets anders om handen hadden, want de werkloosheid was toen groot, maar dit terzijde) De definitie van onkruid zal wel iets zijn als “ongewenste begroeiing”.
En  ja daar gaan we: een orchidee tussen de aardappelen is onkruid. Een roos tussen de tulpen ook. Een voetballer op een tennisbaan? Er zijn mensen die een madeliefje of een paardenbloem  in een grasveld als onkruid beschouwen. Dat mag, maar ik snap het niet. Ik houd van onkruid. Taaie overlevers die zich door niets of niemand laat vernietigen. Ik snap dan ook weinig van mensen die met gif, vuur of azijn proberen de mooie groene begroeiing tussen de tegeltjes proberen weg te krijgen. Ik zou zeggen: haal de tegeltjes weg en laat de begroeiing zijn gang gaan, dat is voor iedereen beter.
Ik denk trouwens dat onkruid zoveel waardering heeft voor bacteriën dat het uit beleefdheid zich niet op de tennisbaan zal begeven. Maar onkruid snapt ook wel dat ze het uiteindelijk zullen moeten afleggen tegen die bacteriën, net als wij. Het leven is miljarden jaren geleden begonnen met bacteriën en het zal er mee eindigen. En in de tussentijd kunnen wij gelukkig weer tennissen op een strakke prachtige baan. Dank daarvoor.

23 – Virus, het nieuwe normaal

Je ontkomt er niet aan deze dagen. Het virus. Het leven wordt er volledig door beheerst. Meningen, opvattingen, beweringen en nepberichten buitelen over elkaar heen. En Ik? Ik weet het niet. Ik voel me geen deskundige , hoewel ik dat, nu als u waarde lezer, uiteraard wel ben. We zijn allemaal getuige en slachtoffer van een redelijk unieke gebeurtenis. Een minuscuul  organisme dat ons allen in de greep houdt. Voor de meeste van ons figuurlijk, voor een aantal ook letterlijk.
Maar ik voel me niet geroepen om mijn verbazing uit te spreken dat je hier op kon wachten. Waar de natuur het genoeg vindt, vindt de natuur het genoeg en gaat over tot uitroeiing. Ziektes in het verleden, pest, Spaanse griep,  Sars enzovoort komen er niet voor niets. De natuur grijpt in. We zijn met teveel en leven te dicht op elkaar (persoonlijk vind ik voor heel veel mensen die ik tegenkom 1,5 meter afstand nog veel te dichtbij, een paar anderen kunnen mij niet dicht genoeg naderen). Ik roep het al jaren , maar dan vooral  thuis in de badkamer: “Wij zijn allemaal heel vreemde dingen aan het doen. We zijn gek geworden en hebben grootheidswaanzin: Alles moet meer, groter, beter, uitbundiger. Niemand mag ziek worden, we moeten allemaal 110 jaar oud worden enzovoort. Van wie moet dat eigenlijk? We raken in paniek als de groei afremt, dan spreken we over verlies…Hallo: de GROEI remt af, we groeien dus nog steeds, maar iets minder snel. We kunnen nu in plaats van 2020 pas in 2021 onze derde auto, het weer grotere huis of de vierde vakantie vieren. Tevredenheid is een groot goed, alleen zijn we een beetje vergeten hoe dat voelt.

Ik voel me ook niet geroepen om onze leiders te bekritiseren over de door hen gemaakte beslissingen. Ik ben geen geboren leidsman of deskundige op sociaal of medisch gebied . Ik heb groot respect voor de mensen die in deze tijden doorlopend op complexe vragen antwoorden moeten geven. Ik hoop dat we in het post corona tijdperk gaan meemaken dat deze wijze manier van het observeren van de maatschappij en daar verstandige inzichten en maatregelen op los laten door onze roergangers voortduurt, sterker nog, de maatstaf wordt.  Al die scherpe door ons zelf gecreëerde verschillen tussen mensen en partijen in onze maatschappij blijken in tijden van nood toch minder scherp te zijn. Laat de inzichten verscherpen en de verschillen vervagen.

Ik voel me ook niet geroepen of kundig genoeg om een uitgebreide filosofische observatie hier neer te pennen, of een gedetailleerde toekomstvisie te neer te zetten, anders dan: denk eens na, gebruik nu eens je gezonde verstand!

Ik voel me wel geroepen te hopen dat onze maatschappij door al deze toestanden nu wel inziet waar ons rijke en super georganiseerde land op drijft: Op de kurk van de inzet, kennis en kundigheid van de diegene die aan de basis staan van deze organisatie: De verzorgende en dienstverleners. Ik mag toch hopen dat onze overheid en bedrijven als alles een beetje achter de rug is, tijdens de komende cao onderhandelingen het belang van en waardering voor deze beroepsgroepen net zo hoog in het vaandel hebben als nu dagelijks wordt geroepen! En dat al die mensen die in die sectoren werken aan het eind van de maand kunnen zeggen: He! We worden inderdaad naar waarde geschat!

Ik voel me ook geroepen om te hopen dat iedereen als de “normale” tijden terugkeren direct denkt: Hoezo zijn we nu terug bij normaal? Wat is normaal? Wat is het nieuwe normaal? Veel mensen hebben waarschijnlijk ook ervaren dat het best fijn is dat je een tijdje wat minder hard kan en moet lopen, dat het wat stiller is om ons heen. Dat een vergadering ook in een kwartier met een kop koffie en een mariakaakje kan worden afgewikkeld in plaats van twee uur en een copieuze lunch.  De lucht lijkt even letterlijk en figuurlijk geklaard. En het mooiste: De Natuur staat niet stil.  Die trekt er zich verder geen bal van aan. Het gras groeit verder, de bomen en struiken krijgen weer bladeren, vogels keren terug, lammetjes geboren , gewoon normaal, zoals de natuur altijd normaal doet. Behalve als zij denkt: “Ze gaan weer te ver: even een spaak tussen de rondtollende door grootheidswaanzin gedreven op geld en macht beluste wielen steken”. Even pas op de plaats. Even terug naar het desnoods nieuwe normaal. Even van  1,5 meter afstand  bekijken  hoe het ook al weer kan zijn.

Ik roep het: Doe normaal. Dat is niet nieuw, maar misschien moest dat weer even doordringen.

22- Netwerken

Netwerken. Hoe langer je op deze aardkloot rondloopt, des te meer ga je het belang inzien van netwerken. Iedereen moet links en rechts iemand  kennen om gezamenlijk een fijn netwerk van kennis en kracht te vormen.  Kennis is macht, dus een uitgebreid netwerk van kennis en kennissen is machtig. Het woord “net” heeft in Nederland meerdere betekenissen. De belangrijkste is net in de zin van netjes. Nederland was tot een jaar of 25 geleden best wel een net en aangeharkt landje. Hoewel over net in de zin van “zich keurig gedragend” wel een en ander af te dingen valt. Ik denk dat men daar in de Gouden Eeuw en onze voormalige koloniën wel anders over denken. Maar goed. De frisse groene zeep lucht vermengd met spruitjes symboliseerde na de oorlog de sfeer in ons keurige landje. Daar is behoorlijk de klad in gekomen naar mijn idee. Niet in het laatst door de invoering en ontwikkeling van de moderne media. De talrijke zegeningen hiervan hebben ook duidelijk hun schaduwkanten. Ik kan daar vanuit mijn werk fijne staaltjes van vertellen, maar opvoeding en discretie houden mij hierin tegen. Niet netjes. Maar het sociale digitale netwerk is wel een must om een professioneel netwerk op te bouwen, zeker als je net werkt.

Het betere netwerk komt zeker tot zijn recht op de tennisbaan. En dan bedoel ik niet alleen het 3 uur lang netwerken aan de bar na 3 kwartier tennissen. Nee, ik bedoel ook het fijne netwerken op de baan. Een keiharde  smash die heerlijk via de net rand een andere koers gaat varen, waardoor de tegenstander vertwijfelt zinloos lucht staat te verplaatsen met zijn racket. Heerlijk. Dat er dan verwacht wordt dat ik “sorry” zeg bevreemdt mij zeer. Dat heb ik reeds in een eerdere column ( zie column 9. Tennis vs Voetbal) uitgelegd. Hoezo moet ik mij verontschuldigen voor het gebruik van netwerk? Het net is toch een onderdeel van het spel? Het is de ultieme manier om adequaat gebruik te maken van het netwerk. Na de partij kun je altijd nog even met je tegenstander tijdens de netwerkborrel in de kantine het gebruik van het net evalueren, maar als ik via een aantal netballen net heb gewonnen, sta ik net wat lekkerder te bieren. Het netwerk op de tennisbaan brengt een scheiding aan tussen mensen. Het netwerk naast de tennisbaan verbindt mensen. Ik zou van beide netwerken optimaal gebruik maken als ik u was. En welk netwerk je het belangrijkst vind is maar net hoe en op welk moment je het bekijkt.

21 – Magische momenten

Ik heb onlangs een magisch moment beleefd.

Ik hecht weinig aan het vieren van verjaardagen , althans die van mezelf. Toch was het dit keer anders. Mijn zesde kroonjaar werd ander gevierd dan ik voor ogen had. Ik werd verrast door de komst van  de Zware Jongens. Buiten mijn weten om was dat met het thuisfront bekokstoofd. Het was ontroerend magisch. We vierden het halen van een ,volgens mij respectabele leeftijd, volgens anderen de start van het begin van het einde We deden dit  op de ons vertrouwde manier. Een drankje, een hapje en sterke verhalen en janken van het lachen.

Magische momenten zijn momenten die je de rest van het leven niet meer vergeet. Zo zal ik mijn eerste biertje nooit vergeten: 7 juli 1974. Ik heb daar eerder over geschreven: Tijdens de WK finale (voetbal natuurlijk) kreeg ik mijn eerste flesje bier. Ik vond er niets aan, dus nam nog een tweede.  De dag eindigde in een miniramp. Ik werd twee keer ziek. Van de uitslag en van de aanslag op mijn lijf. Magisch was de winst van Feijenoord op Celtic, waardoor Nederland zijn eerst Europacup binnen sleepte. Magisch was ook de EK winst in 1988, waarbij ik het geluk had in het stadion aanwezig te zijn. Sterker nog : Ik zat precies in de lijn van de goal van Van Basten. Wereldgoal, die tot op heden nog herhaald wordt en tot nu toe de enige toernooiwinst van het Nederlands elftal. Twee unieke belevenissen in anderhalf uur tijd. U leest het goed: voetbalmomenten, ik ben nu eenmaal fan. Ik beleefde zelf ook als voetballer onvergetelijke momenten. Mijn debuut op vrij hoog amateurniveau als 15 jarige. Een wereldgoal toen ik in het Noord Nederlands jeugdelftal speelde, dat soort herinneringen.

Maar.

Ik denk dat ik het meest magische moment beleefde toen ik,  als vakantiewerker op een camping,  sprak met een begeleider van gedetineerde jongens uit Berlijn. Ik had nachtwacht. Liep dus de hele nacht rond en zag een man zitten op een duin. Ik ging bij hem zitten en hij begon te vertellen over zijn werk als begeleider / opvoeder in de gevangenis. We keken naar de tenten waar deze jongens lagen te slapen. Hij vertelde hoe deze kansloze jongeren (van toen mijn leeftijd) leefden in de grote stad Berlijn. Het was een ver van mijn bed show, maar de wijze van vertellen, de liefde die sprak uit zijn verhaal over zijn werk en de jongeren maakte diepe indruk op mij. Dat iemand zo zijn ziel en zaligheid kon steken in wat misschien door anderen als een kansloze missie wordt gezien, vond ik geweldig. Het was een magisch moment  toen de zon op kwam en hij zei: “Kom, we gaan er weer een mooie dag van maken voor de jongens” Ik ben het nooit vergeten en zál het ook nooit vergeten. Ik hoop iets van zijn gedrevenheid meegekregen te hebben in mijn werk. Ik denk er regelmatig aan, dus ik denk van wel. Onverwachte momenten en gebeurtenissen kunnen onvergetelijke momenten en gebeurtenissen worden. Vrienden op je feestje, onbekenden op je pad, kunnen uitgroeien tot magische momenten. Koester ze.

20 – Dries

We kennen hem allemaal. Iedereen heeft hem wel eens gezien en zijn welluidende stem gehoord.
Iedereen kent deze entertainer en volksheld. Soms is het op het randje wat hij zegt en doet. Maar de knuffelbeer komt er altijd mee weg.
Hij heeft de gunfactor. Ze noemen dat ook wel X-factor. Eerlijk gezegd hoor ook ik hem liever praten dan zingen, dat is waar.
Dries heeft het vermogen de meest baarlijke onzin op een dusdanig overtuigende manier te brengen dat je er echt in gaat geloven.
En dan heeft hij zijn maten. Dan bedoel ik dus niet de fysieke maten, want daar komt geen end aan.
Nee ik bedoel zijn maten in zijn directe omgeving. Bijna dagelijks kun je hem wel ergens horen in een goed gesprek met deze of gene en binnen de kortste keren is de gesprekspartner geheel in de ban van de lokale held en haast zich hem in alles gelijk te geven.
Hij treedt nogal eens op. Hij bezit de gave zijn publiek, wat toch speciaal naar hem toekomt, of naar hem komt luisteren, binnen de kortste keren gerust te stellen .
Je voelt je welkom, een vriend , een gabber een levensgezel, een held.
Eerst had ik niet zoveel met deze Don Juan die menig vrouwenhart sneller doet kloppen.
Ja okay, ik hoorde hem wel eens wat meningen verkondigen waarmee ik het in principe wel eens kon zijn, maar voor de rest interesseerde hij mij weinig.

Maar toen kwam het moment ik hem eens op televisie zag. .

Dat was het moment dat Dries tijdens het tv programma “De Wereld Draait Door” een zin uitsprak die bijna verloren ging door het helse geluid van de eindtune.
Dries sprak de in mij ogen onsterflijke woorden richting de “tafelheer” Marc Marie Huijbregts: “Jij zit hier alleen om de lachers op de hand te krijgen, maar je voegt niets toe”.
BAM!! In de roos, touché….zo waar. Het gekir van de hysterische huisnicht van DDWD stoort mij al jaren.
En de door velen verguisde volkszanger die ik al jaren als volkszanger niet op mijn Spotify lijst heb staan, maar als sidekick van Sven Kokkelberg het laatste jaar begin te waarderen vanwege zij vaak zinnige bijdragen stal voor altijd mijn hart.

Hij zei eindelijk waar het op stond tijdens de immens populaire show.
Hij had weinig of geen tijd gehad om iets te zeggen waarvoor hij eigenlijk met Sven Kokkelberg was uitgenodigd.
Maar in de eindtune…op het ultieme moment….gaf hij de uitzending een koninklijk einde.
Er had daarvoor nog iemand een “leuke” opmerking gemaakt over de gele zwembroek.
Een item dat door iedere zichzelf benoemde humorist of cabaretier al jarenlang wordt
aangehaald….stoffig, verjaard fantasieloos.
Dries pakte zijn wraak in de afkondiging, bijna overstemd door de eindtune fileerde hij de kneus tot op het bot:
“Je voegt niets toe….je probeert alleen maar een lach te scoren”

Een lach vergaat….een statement beklijft voor altijd.

Ik had het natuurlijk over Dries Roelvink.

Ik hoop niet dat u gelachen heeft.

19 – Zeevrouw

Ooit schreef ik, ergens in de eerste helft van de tachtigerjaren van de vorige eeuw een cabaretlied over “De Zeevrouw”.

Samen met mijn cabaretmaatje zongen wij het lied in de IJsselhallen Zwolle, voor 600 man publiek. Het was een feest de deinende mensenzee mee te zien doen.
Het lied zit nog deels in mijn hoofd. Af en toe piel ik nog wat op de gitaar en bij een van die gelegenheden begon ik dit lied weer eens te zingen .
Al zingende kwam ik tot de, niet erg verbijsterende, conclusie dat ik een gedateerd lied aan het zingen was. “Jaja, begin jaren tachtig, dus stokoud lied Jaap” hoor ik u denken.
Klopt , maar ook de inhoud geeft een duidelijk tijdsbeeld. Mensen geboren na het jaar 2000 zullen elementen uit dit lied niet meer herkennen. Daarnaast heeft het ook nog eens, naar de huidige maatstaven, racistische trekjes. Om dit te duiden en om in sfeer te komen zal ik hier het eerste couplet even weergeven. Als begeleidend muziek moet u denken aan een smartlapachtige melodie, een beetje vergelijkbaar met

“Zij heette Bloody Mary, van Tom & Dick”

Het eerste couplet ging als volgt:

“Ik zit hier bij de haard, met de kat op mijn schoot,
Jouw foto aan de wand ,maar de afstand is zo groot
Jij leeft op zee, Ik zie je maanden niet
Wil je niet thuiskomen Het doet me zoveel verdriet”

Refr.

Zeevrouw oh Zeevrouw
Jij schuimt de baren af
Ik denk aan je sterke lichaam
Waaraan ik me overgaf
Zeevrouw oh Zeevrouw
Komt thuis bij je man en je zoon.

Okay, tot nu toe niets aan de hand. Het liedje suddert voort, Maar dan komt het. Een van de coupletten gaat als volgt:

Maar hé! Daar valt een brief, Door de brievenbus op de mat.
“de negers zijn zo lief” Ik ben je dus kwijt, voorgoed, mijn schat!”

In twee zinnetjes wordt mijn leeftijd en racistische inslag geopenbaard. Ik neem u even mee.
Het begrip ”Brief”. Wie schrijft er nog een brief? Wie weet in deze digitale tijd nog wat een brief is? En dan “brievenbus”. Die sleuf in de voordeur waardoor je als je die opende naar de buurvrouw kon kijken,. Ik denk dat er nog weinigen van de huidige generatie weet waar dat ding voor diende. Sterker nog, je ziet er steeds minder. Brievenbussen dan hé, geen buurvrouwen.
En dan het uiterst racistische “negers”. Volgens de huidige maatstaven kan dat echt niet meer. Als ik dat nu op het podium zou zingen, zou ik er vanaf worden gerukt en met pek en veren het dorp uitgejaagd worden. Trouwens, wie weet er nog wat pek is?

Kortom. Aan het eind van alweer het tweede decennium van deze eeuw en in de decemberperiode waarin het begrip tijd en tijdsgeest vaak naar boven komt, kwam ook mijn duistere verleden even naar boven.
De Zeevrouw is nooit meer teruggekomen, ook niet op het podium.
Ik zal mijn leven beteren mensen . Ik ben van plan, na 35 jaar, komend jaar weer eens wat cabaretliedjes te schrijven. Inspiratie genoeg. Ik denk dat u in juli 2020 van mij hoort, ergens op een podium in ons dorp.

18 – Grijs

grijs

Afgelopen zomer was het echt zomerweer. Nog nooit is het zo heet geweest in ons land.
Maar nu is het grijs en druilerig weer. En weet u wat? Ik vind het heerlijk.

Toen ik in 1972 naar het Noorden kwam en nieuwe vriendjes leerde kennen speelden we nog buiten. Een van mijn favoriete speelplaatsen was “De Emmerschans” bij Emmen. Samen met hen  speelde wij riddertje, of cowboytje, iets wat tegenwoordig niet meer gedaan wordt, sterker nog, niet meer mág worden gespeeld in verband met de ongewenste stereotypering geloof ik. Maar ik ging er ook vaak alleen heen. Liefst bij grijs en druilerig weer. Dan zwierf ik rond, op zoek naar konijntjes,  beren en wolven. Mijn fantasie ging op hol,  begeleid door windvlagen gevuld met motregen en voortjagende wolken aan de hemel.  Misschien zou ik wel en vuistbijl vinden of een skelet uit de steentijd. Mijn fantasie deed de rest. tijdens de tocht naar lang vervlogen tijden genoot  ik met volle teugen van de natuur, de gedachten, de eenzaamheid, de stilte.

Ik moest hieraan denken toen ik onlangs in winderig en druilerig weer  door het bos en langs heide en vennen  zwierf in het Hart van Drenthe. Datzelfde gevoel komt dan sterk terug. De mystiek van het verleden kan je hier bijna aanraken, Een rilling liet over mijn rug toen ik een nieuw pad insloeg en een mooie jonge reebok rustig tegen de bosrand zag staan.  Die liepen hier eeuwen geleden ook al rond.

In dit gebied ben ik als vrijwilliger werkzaam als lid van het  Badgerteam Hart van Drenthe. In het mij toegewezen gebied inventariseer ik dassenburchten en observeer op gezette tijden de op de burchten aanwezige dassen. Vele uren heb ik al ’s avonds in de nabijheid van “mijn” burchten doorgebracht. Alleen in en met de natuur . Doodstil zittend en kijken en luisterend naar alles wat zich binnen mijn bereik  afspeelt. De concentratie en focus  loopt dan zo sterk op dat geen muisje, vlindertje of torretje aan mijn aandacht ontsnapt. Iedere beweging wordt geregistreerd. Dit kan alleen maar omdat er geen vervuilende bijgeluiden zijn waar te nemen, want die heerlijke stilte hoort bij ons gebied. Geheel in mijzelf gekeerd en toch met alle zintuigen op de omgeving gespitst: dat is de invloed van de  omgeving en stilte.. Net zoals op die jongen die bijna een halve eeuw geleden rondzwierf op de Emmerschans, met de fantasie als gids: Alles zien,  alles voelen, alles ruiken. Een fascinerend gevoel en imponerende beleving als je ervoor openstaat.

Voor mij is dat de definitie van het leven in ons deel van het land. Het mooie Noorden. Laat gaan die fantasie. Ga terug naar vervlogen tijden. Zoek de natuur op en laat de natuur jouw gedachten voeden en bepalen. De rust en stilte van ons prachtige land komen dan vanzelf binnen . Misschien kom je een ridder tegen, misschien een cowboy of indiaan. Die kans is weliswaar niet groot. Maar wat je wel tegenkomt is die geweldige stilte en rust. En als je heel stil bent en heel goed luistert hoor je het misschien.  De roep van de natuur: Laat mij een beetje met rust, dan mag je van mijn rust blijven genieten.


17 – Grasvakantie

Ik heb iets met gras.
Het is vakantietijd. Iedereen heeft daar zijn  eigen gedachten, herinneringen en associaties bij.
Ik ook, namelijk: Gras. Het gevoel, de kleur , de reuk…….Gras.

Als je mij gaat vragen wat mijn ultieme beleving is bij vakantie, zal ik het niet hebben over: Malediven, stoere wandelingen op vreemde continenten, Thaise schonen, jetski scheuren op de azuurblauwe zeeën van Griekenland, helse klimtochten door de Himalaya, bounty ervaringen op de stranden van Curaçao…..nee.. mijn ultieme vakantiegenot is: voetjes in het gras, liefst net gemaaid zodat de geur nog rondwaard. En dan bij voorkeur een graslandje ergen in het Midden van Nergens met een koel glas wijn in de hand, uitkijkend over een graanveld, waar net geoogst is en de strorollen  voor het op rapen liggen. Waar in de verte bij de bosrand een ree zich voorzichtig opricht, zich tegoed doende aan afgevallen tarwekorrels,  daar, daar wil ik zitten , maar vooral: met de blote voeten in het gras. Blote voeten in het gras, wijntje er bij, mijmerend, koelte….rust…gras….Mijn vakantie.

Ik kan deze gevoelens zelfs oproepen als ik gewoon thuis ben, op een willekeurige maandagavond, bi 15 graden en grijs weer. Als ik maar op een stoeltje zit met de blote voetjes in het gras: Top!!

Waar komt dat grasgevoel toch vandaan vroeg ik mij af.

Ik meen een verklaring te hebben.

Vanaf mijn jongste jeugd heb ik in gras gespeeld. Daar waar nu woonwijken zijn opgebouwd lag vroeger mijn speelgrond: de weilanden bij boer van der Grift (idd: wereldkampioen schaatsen, zie column 15 panspermie). Gras

Toen al vond ik alles wat ik nodig had om te spelen: ruimte, beestjes, natuur, gras,

Ik was daar gelukkig.
Toen ik ging voetballen, sorry verstokte tennissers, kwam ik terecht op…gras. Het was heerlijk op woensdagmiddag na school te gaan trainen, Het was net gemaaid, het rook er heerlijk naar gras. Als je een sliding maakte zat het gras in je kousen. De koelte van het gras en de geur. Die deden het

Ook als we niet trainden maar gewoon lekker thuis met de vriendjes voetbalden : gras! Zonder schoenen, gewoon op blote voeten…spelen…gras

Ik ben geen maaier. Gras moet groeien, en er moeten madeliefjes en klaver tussen zitten. Ik zie ze wel, de oude boeren die voor hun nieuwe burgerhuisjes een grasveld hebben: “alles wat geen gras is  is onkruid: spuiten, vernietigen.  Strak gazon. Wat overblijft: een levenloos stukje groen…..net als de doodgespoten akkers van tegenwoordig. Monocultuur waar geen beestje in leeft. Spinazievelden hoorde ik laatst een Mohikaan vertellen. Groen maar geen leven. Productie zonder hart.

Alleen: de enige keer dat ik gras niet leuk vind is op de tennisbaan. Maar dat is dan ook altijd kunstgras. Dat is mij te slim af, als een onbereikbare vrouw:  te snel, te vochtig, te glad , ongrijpbaar. Maar ja, echt gras hoort ook niet bij tennis. Primitieve ondergrond, niet voor de hagelwitte shorts en shirts bestemd. Laat staan voor de tennisbal. De bal slipt op gras. Onnatuurlijk. Deze ballen horen niet op gras.

Ik ben van de blote voetjes in het gras. Daar zit leven in. Daar zat vroeger leven in, daar zit nu leven in. Met beide voeten op de aarde . Geen poespas. Dat wat de grond je geeft…gras. In Frankrijk weten ze dat. De Fransen zijn ons,  zoals op zoveel fronten, mijlenver voor: Grass = vet , gras is vet. Ik ga op vakantie naar Frankrijk. Opnieuw….



16 – Eilandgevoel

Zoals bij een aantal van de lezers bekend zal zijn ben ik lid van de Zware Jongens. De Zware Jongens is een subcultuur binnen onze gewaardeerde tennisclub.
Een bijeengeraapt zooitje van verschillende karakters, afkomstig uit totaal verschillende branches, die op magische wijze een mix zijn gaan vormen die zijn weerga niet kent. Een smeltkroes van nukkige oude mannen, vrolijke flierefluiters, zwaarmoedige doemdenkers, filosoferende natuurliefhebbers en huppelende jonge Goden.

Dit clubje vormt als het ware een eiland binnen de vereniging. Maar toch zijn we wel weer ernstig verbonden aan diezelfde vereniging, dus zouden we beter kunnen spreken van een schiereiland.

Deze Zware Jongens hebben veel verschillende interesses, afwijkende kennis en kunnen, ying en yang, pecunia of spiritualiteit, denkend of doende. Maar er is één grote overeenkomst in interesses: Eilandgevoel.

En dan heb ik het niet over het eilandgevoel zoals dat in mijn huidige werkomgeving, het onderwijs, al decennia schering en inslag is. Dat is meer een vorm van eilandjes denken. In die branche kakelt men vaak tijdens vergaderingen en in de wandelgangen over: “de leerling staat centraal, we moeten samen optrekken om onze pupillen voor te bereiden op de toekomst, allen voor één, één voor allen, wij als team moeten samen optrekken, wij collega’s moeten elkaar helpen en steunen waar nodig en mogelijk, onze school moet in het middelpunt van het universum komen te staan enz. enz. ”
De praktijk wijst uit dat dan wel eerst de zaken voor zichzelf geregeld moeten zijn, mooie roosters, vrije uren, leuke taken, voordat men zich, doorgaans klagend over werk en leerling, aan de eigenlijke taak weidt: Lesgeven. Het eilandjesdenken is in het onderwijs uitgevonden.
Maar goed, de mensen die in het onderwijs werken en deze column zijn begonnen te lezen zijn nu denk ik wel afgehaakt . Men kijkt graag weg.

Nee de overeenkomst bij de Zware Jongen qua eilandgevoel is natuurlijk te danken aan het feit dat we sinds 2017 als broeders de oversteek maken naar een van onze pareltjes in het Waddengebied, de eilanden. 2017 Schiermonnikoog, 2018 Vlieland en dit jaar was Ameland aan de beurt.
En lieve lezer, ik zal u nu lichtelijk moeten teleurstellen: over onze escapades kan en mag ik niet (meer) uitweiden.1 Op ons eiland komen we namelijk wel onze afspraken na: What happens on the Island, stays on the Island.

Ik kan dus echt niet gaan vertellen dat we qua incidenten dit jaar een bijna saaie editie hebben mogen meemaken. Geen Zware Jongen die een andere fietser van het fietspad heeft geramd, er daar vervolgens zelf weken last van heeft gehad. Geen Zware Jongen die na een salto niet netje weer op twee benen terechtkwam, maar dat kan ook niet op een fiets. Geen Zware Jongen die kort na aankomst geen idee meer had waar hij was, hoe oud hij was en om zijn moeder begon te roepen. Geen Zware Jongen die het weekend handenschuddend zich over het eiland bewoog, Geen Zware Jongen die een autochtoon zwaar beledigde door een sleutel van het tennishek welke deze figuur van hem wilde overnemen recht in het gezicht te kijken en toe te voegen: “wij houden ons wel aan afspraken”, om vervolgens de sleutel in de broekzak te laten glijden. Niets van dat al.
Ik wil het wel maar het mag niet. Afspraak is afspraak. Het enige wat ik mag vertellen is: We gingen heen en weer met een boot. Het was weer een feest. En we zijn met 8 man heen gegaan en wonder boven wonder met 8 man weer teruggekeerd. Flauw zult u denken? Het is maar hoe je het ziet. Zo logisch is dat niet, althans in ons geval. We zijn nu een maandje terug en sommige van ons mogen alweer naar de tennislessen op woensdagavond. Dus zo erg was het niet. Op dat eiland.

1 Over onze escapades op Schiermonnikoog heb ik wel een stukje geschreven. Zie TCW’er van augustus 2017

zwarejongens2019


Van hot naar her.

15. Panspermie

Ergens eind jaren zestig  staarde ik naar het balkon van de plaatselijke schoenmaker. Waarom de man een balkon had? Geen idee. Een schoenlapper met grootheidswaanzin. Een verzoler met burgemeestersallures, een pegger met onduidelijke bedoelingen evenals zijn naam,  of een ziener? Ik denk het niet, hoewel ik dat laatste wel de waarheid vond benaderen. 

Stond ik daar alleen? Neuh, de helft van de bevolking staarde met mij mee. We waren in afwachting van onze held. Wie dat was? Nee, niet de burgemeester of bromsnor. Ook Floris niet. Evenmin Batman,  Swiebertje of Henk van der Grift. (even googlen mensen!) . Oh wacht even. Ik heb ze allemaal gezien hoor. Ze zijn allemaal in ons dorp geweest. Sterker nog: Floris is in mijn dorp geboren, evenals trouwens onze toenmalige overbuurman waar we wekelijks verse melk, zo van de koe haalden, Henk van der Grift. En het zijn allemaal helden van me.

Maar de grootste held kwam uit een betondorp iets verderop.

Het regende en ik bibberde. Niet van de kou maar van de spanning. Hij is en was altijd snel en onnavolgbaar. Zou ik hem missen of gemist hebben? Nee. Na lang wachten verscheen hij op het podium en voor het eerst zag ik hem. In kleur!

In dit kleine stukje schrift hierboven zien we, lieve lezers, een onmiskenbaar tijdsbeeld. Ik durf te beweren dat degenen geboren na 1980 zeker zeven namen en/of begrippen niet kennen.
Wie drinkt er bijvoorbeeld nog melk, direct van de koe?
EN één woord waarvan niemand,  durf ik te beweren , zonder stiekem het woordenboek (wie kent dát nog?) te raadplegen de betekenis kent. Panspermie. En nee, dat is geen verzamelbak van zaadjes van waaruit miljarden mensen zijn ontstaan. Hoewel? Heb je een zwembad vol, dan is het unieke dat uit dat bad er 1 zaadje is ontsproten wat zich ontpopte tot het fenomeen.  Het zou kunnen.

Maar het is nog unieker.
Panspermie betekent: Leven op aarde afkomstig van een andere planeet.
Dat bestaat niet zegt u? Nee,……niet meer. Maar gelukkig zijn er in de genen van een paar nazaten van het enige panspermie fenomeen wat er is geweest tot leven gekomen.
En wat hebben we er een lol mee op dit moment. En dan heb ik het niet over de Zware Jongens op Ameland.
Ajax, de Godezonen van Cruijff. Wat er ook gebeurt: Cruijff wint de finale. Altijd.


Van hot naar her.

Ik versta je niet

In mij werk als docent geef ik regelmatig les aan Eoa klassen. Eoa staat voor: Eerste Opvang Anderstaligen.

De kinderen komen uit alle windstreken. Sommigen zijn al een jaar in Nederland, anderen pas 1 of 2 weken. Het kan dus zijn dat we elkaar absoluut niet verstaan. Ondanks dat begrijpen we elkaar wel vaak.

Ik moest hieraan denken toen ik onlangs op TV spreekstalmeester Baudet hoorde delibereren na de overwinning van FVD tijdens de provinciale verkiezingen. In dit geval verstond ik hem wel, maar begreep hem totaal niet.
Als je wint versterk je je superioriteit door uit te stralen  dat je de overwinning volstrekt logisch en normaal vindt. Maak ik even de link naar het voetbal. Tegenwoordig wordt het scoren van een goal gevierd met de meest waanzinnige en vaak wanstaltige uitingen. Kluwen spelers liggen of staan in elkaar verstrengeld als ware het een scene  in een darkroom. Het zou sterker en voor de tegenstander meer vernederend en demotiverend  overkomen indien men na het scoren van de goals beleefd naar elkaar zou knikken en met een korte warme handdruk de doelpuntenmaker van harte feliciteren met het behaalde resultaat, onder toevoeging van een zacht uitgesproken “fraaie goal waarde medespeler, waarna men zich spoorslags terug spoedt naar de eigen helft om het spel zo snel mogelijk te laten hervatten om vervolgens nogmaals de tegenstander middels een nieuwe goal verder te vernederen. Want lieve lezer, lees even de column Tennis versus Voetbal op deze site er op na: Voetbal is louter en alleen een bezigheid waarin we met satanisch genoegen de tegenstander trachten te vernederen en met pek en veren van het sportpark af willen jagen.

Terug naar Baudet. Ik begreep hem dus niet. Hij had moeten volstaan met een korte verklaring, vriendelijke knik richting het journaille en vertrekken om zijn zegeningen te gaan tellen. Dat was een krachtig signaal geweest: geen poespas, aan het werk!

En dat is wat ik met mijn Eoa leerlingen ook doe: Aan het werk. Ook al versta ik jou niet en jij mij, we gaan elkaar snel begrijpen. Daar zijn niet veel woorden voor nodig.
Hoe ik daarbij kom?
Op de vraag van een Syrische jongen, 6 maanden in Nederland, wijzend op Baudet: Waarom praat die meneer zo raar? Had ik een kort antwoord. Ik begreep de jongen en hij mij later ook toen ik antwoordde: Dat weet hij zelf ook niet, begrijp je?
Ik versta jou niet altijd maar begrijp je wel. En ik versta Baudet wel maar begrijp hem niet.

Een wereld van verschil, In de klas en in klasse.


13. V.A.R.

Sinds afgelopen zomer worden we dit seizoen geteisterd door de VAR. Een bron van discussie, sacherijn en jolijt.

We herinneren ons nog allemaal de enorme warmte en droogte van het afgelopen jaar. Koeien hingen amechtig tegen het prikkeldraad. Eenden zochten versuft naar de laatste gevulde vijver, vissen happen voor de verandering eens niet naar lucht maar naar water, mensen dwaalden met verwilderde blikken door de Lidl op zoek naar blikken, de terrassen liepen vol, de vaten liepen leeg, de bejaardenberg slonk zienderogen. Het was een zomer van afzien, doorbijten, hand aan de ploeg, kop d’r veur,  gaan met die banaan,  doorraggen, stoempen, klunen, kortom: het dooide flink.

Ook de zware jongens voelden zich niet senang. Waar we gewoonlijk ons hand niet omdraaien om , alvorens we overgaan tot onze hobby, het uitwisselen van levenswijsheden tijdens de aanvulling van de vochthuishouding,  de verplichte tennistraining te doorstaan, moesten we deze zomer regelmatig uit een ander vaatje tappen. We gingen zelfs tijdens de training over tot inname van, ik kan he bijna niet uit mijn strot krijgen, laat staan er in, …water. De zware jongens tapten uit een vaatje water!

Dit duurde tot diep in de eerste helft van de winter. Er kwam gelukkig weer een tijd dat we konden overgaan tot de minimale inname van water tijdens de training en aanvulling van de benodigde procenten gedurende de hobby. Laten we wel zijn: zoals ik in een eerder epistel reeds beschreef: tennissen is leuk, maar het moet niet al te zeer ten kosten gaan van de kwaliteit van de recuperatietijd na de training. De zogenaamde qualitytijd.

Echter, toen de winter in de tweede helft terecht kwam viel het ons op dat we de training als steeds zwaarder gingen ervaren. Maar niet alleen de training, onszelf ook. Kwamen wij rond september nog als dartele veulens de tennisbaan opgehuppeld, in januari en sleepten wij ons met al de extra kilo’s amechtig de baan op voldeden moeizaam aan onze verplichtingen en beklommen na afloop met zwaar gemoed de barkruk. Tijdens een van deze samenkomsten, viel tijdens een van de vele inhoudelijke debatten plotseling de vraag der vragen van dit seizoen: Wat vinden wij van de VAR.?  Er viel een dodelijk stilte, alleen het tinkelen der glazen en het stromen der tap was nog hoorbaar, peinzende blikken. De eerste vraag werd gevolgd door de tweede: Moeten wij de VAR gaan invoeren binnen onze vriendenclub?
De stilte duurde nog even voort, voornamelijk omdat iedereen eerst een paar teugen bier moest nemen. Maar na deze stilte barstte de discussie los en  stapelden de meningen zich met een noodgang op. Iedereen vond er wel wat van maar tot overeenstemming kwamen we lange tijd niet. Maar zoals dat in ons landje betaamd, we polderden nog even door en uiteindelijk kwamen we net na middernacht  tot consensus. Kenden we tot nu toe “De nacht van Schmelzer”, en  “De nacht van Wiegel”,
ons besluit staat nu al bekend als:  “De nacht van de VAR”.

De eindverklaring luidt als volgt:

“De Zware Jongens, gehoord de beraadslaging van 13 februari jl. zijn van oordeel dat: ”De V.A.R. een ramp is voor het spel, de inhoud van de discussies achteraf en de inkomsten voor de club, maar voor de eerlijkheid en gezondheid heeft het wel degelijk voordelen. We  verzoeken elkaar met elkaar af te spreken dat we de VAR voor de komende maand gedogen, totdat we straks in Mei, op ons gebruikelijke trainingskamp, dit jaar op Ameland, de zaken kunnen gaan evalueren, op voorwaarde dat de evaluatie zonder bemoeienis van de VAR zal worden gehouden, en  gaat over tot de orde van de dag.”

U begrijpt: We hebben het hier over: Verenigd Alcoholiname Reductie. Waarvan Akte.

Jaap van Veen


 

De Vraag.

Het was  een zwoele voorjaarsavond.
De gierzwaluwen gierden, de mestkevers mesten, pissebedden pisten en de krekels deden ook iets,. En toen kwam, naar aanleiding van het stukje wat uw scribent  schreef over de belevenissen van De zware Jongens op Schier de vraag: Wil je geen columns schrijven voor het blad? Hoezo, was mijn wedervraag, want ik wil graag alles weten. Het antwoord luidde: Het was leuk…. Sterk argument.

Daar moest ik dus wel even over nadenken. Want ja, waar ga je het dan over hebben? Moet ik maandelijks mijn wereldvisie op de arme lezer uitstorten, of zal het meer een luchtige beschouwing zijn van het leven in het algemeen en de club in het bijzonder.?

Trouwens: wat is leuk? Een subjectief begrip. Wat ik leuk vind kan de lezer wel walgelijk vinden, zoals ik de leuk bedoelde Hans Liberg walgelijk vind.

Ik las mijn stukje nog eens over en toen zag ik wat ik leuk vind: Mijn inspiratie is duidelijk ontsproten uit 4  bronnen : Godfried Bomans. (voor de jongeren onder ons: Godfried Bomans was een begenadigd schrijver van romans, beschouwingen en,  jawel,  columns die bol stonden van de humor. In mijn ogen dan hé. Overigens: Godfried Bomans heeft zelf ook wel eens op een eiland gezeten , Op Rottum welteverstaan in 1971. in navolging van Jan Wolkers (dood) waar dagelijks een radio-item over werd gemaakt door Willem Ruis (dood) . Dat is Bomans  minder bevallen dan de Zware Jongens op Schier.  Men beweert dat dit verblijf hem uiteindelijk fataal is geworden, want binnen een jaar was hij dood. Een andere bron voor mij is ongetwijfeld de serie Adriaan en Olivier van de schrijver Leonard Huizinga (dood). Waarbij meerdere  boeken openen met  hun kenmerkende bezigheid: het parkeren van hun  Rolls-Royce tegen de trap van het stadhuis van het pittoreske stadje Rittenburg. De derde bron is het boek : “Mijn kinderen eten turf” van Toon Kortooms (dood). Waarin vooral tante Agaath (dood)  diepe indruk maakte. De laatste bron? Het leven zelf.(leeft)

Maar afijn: blijft de vraag: waar over te schrijven? Dat ga ik per keer bekijken heb ik besloten. Suggesties? Prima. Trek ik me daarvan wat aan? Neuh. Doodsimpel.


Focus.

Het was een windstille maanverlichte avond. De lome stilte, werd slechts af en toe doorbroken door het geluid van een scharrelend muisje  in het struweel en de zang van de nachtegaal in den olmen. Vleugjes van de eerste  najaars geuren dreven rond de banen van TCW.
Op de banen van TCW werd weer getraind, gepuft, geleden, gescholden, getreurd en gelachen . U begrijpt: De Zware Jongens hadden zich weer in hun ruime tenniskleding gehesen, immers, niet iedereen hoeft te weten dat je niet alleen na de winter iets meer kilo’s met je mee moet torsen. Ook na een volop  genoten zomer wil dit wel voorkomen. Daarnaast zijn de zware jongens niet voor niets met deze naam toegerust.  Maar goed, De Zware Jongens hadden zich weer in hun ruime tenniskleding gehesen om hun wekelijkse alibi voor het doorbrengen van enige genoeglijke uren aan de bar te realiseren: de tennisles.

Op deze sprookjesachtige avond gebeurde het. Je hebt van die avonden op de tennisbaan dat alles pais en vree is, indachtig de atmosfeer om je heen. Echter, je hebt ook van die avonden die idyllisch beginnen maar kunnen uitmonden in een virtueel bloedbad. Iedere bal die je normaal gesproken met je fluwelen techniek en bijna vederlichte touche deponeert aan de andere kant van het net heeft dan de neiging zijn eigen koers te gaan volgen. De bal heeft dan die hautaine houding van:
OH, dus jij wilt dat ik daar precies in het hoekje bij de baseline neerkom? Daar denk ik nu even wat anders over. Op deze avond heb ik zin in vliegen. Zin om het luchtruim te kiezen richting verre horizonten…mijn idealen achterna….het ruime sop kiezen om brandschattend, plunderend, slempend en schuimend werelden te gaan veroveren en mij van niets en niemand iets aantrekkend verliezen in orgies en andere festiviteiten indachtig onze voorvaderen die daar ook niet vies van waren. Sterker nog, ze zijn er beroemd en berucht mee geworden…………………………………………………..  Zo’n bal dus.

Een bal waarvan een man zegt: Daar wil ik hem niet hebben. En dan bedoel ik niet dat de man een bal krijgt op een plek waar hij hem niet wil hebben, althans niet na zijn 1e levensmaand. Want de 1e maand van de man zijn leven zal een man zeggen: laat de bal maar komen, graag zelfs, maar na de 1e  maand liever nooit meer.  Zo’n bal dus.
Die sloeg ik deze avond doorlopend. De een na de andere kwam bij VKW op het veld, in de voetbalkantine werd al gesproken van de ballenregen uit het tenniskamp….waarbij men niet een intocht van typische blanke mannelijke vijftigplussers bedoelde.

Maar zoals gememoreerd: Op deze sprookjesachtige avond sprak de tennisleraar op enig moment nadat er weer een bal van mij dit keer op de skatebaan belande de historische woorden:
“Focus je op de letters van de bal”
Er viel een doodse stilte. Een mus viel van het dak. Een kat schoot de bosjes in. De tap viel stil. Zelfs de meest luidruchtige Zware Jongens  hielden de adem in en staarden naar de lucht.

“Focus je op de letters van de bal” klonk het weer. Verbijsterd keek ik de tennisleraar aan . Wut?

Hij doceerde: “op de bal staan letters: Pro 1, Pro 2 enzovoort. Probeer je dusdanig te concentreren op de bal dat je de letters kunt lezen. Zodoende focus je je volledig op de bal en de slag die moet volgen. Een wijze raad. Maar wat me nog meer in andere sferen bracht was het fraaie woord “Focus”

Want wat is focus? Ja mijn auto is een focus. Oud en der dagen zat sleept deze zich voort langs ’s Heeren wegen , maar dat werd hier niet bedoeld. Ook niet de Focus van Thijs (dwarsfluit) van Leer en Jan Akkerman: Hocus Pocus en Sylvia.

Nee. Focus. Volgens het woordenboek:

Betekenis ‘ focus ‘ fo·cus (de/het; m en o; meervoud: focussen) 1 brandpunt, 2 het zich concentreren op één bepaald punt: de focus leggen op … zich geheel richten op …

In dit geval De Bal.
Nu heeft zo’n bal wel heel kleine lettertjes. Binnen de club weten de meeste leden wel van kleine lettertjes, niet in het minst omdat er heel wat leden werkzaam zijn in een beroepsgroep waar men leeft van kleine lettertjes die ze waarschijnlijk zelf hebben gemaakt of verzonnen. Maar de kleine lettertjes op de tennisbal: Da’s andere koek. Maar ik dwaal af. Net als mijn ballen. Ik zal mij meer moeten focussen. Ik ga in retraite en pak de bal en draad de volgende keer weer op.
Focus, that’s the key!


  1. Hoe bedoel je?

Als ik met mijn vrienden aan de (tennis-) bar zit passeren er vele gespreksonderwerpen. Want tennissen kunnen we matig, praten daarentegen als geen ander. Het ene gesprek is serieus, het andere wel. Buitenstaanders die onze gesprekken trachten te volgen zie je af en toe, zeg maar regelmatig, de wenkbrauwen optrekken,  een grimas trekken, een wazige blik krijgen, een spier verrekken, de lege blik van een konijn dat in de koplampen kijkt imiteren, kortom, verbazing alom.

Want, zie je ze denken: Wat zeggen ze toch? Waar draait het om? Wat is de clou? Wat is de boodschap? Vragen, vragen, vragen…

Het antwoord lieve lezers en lezeressen is simpel, maar de gevolgtrekkingen vrij ingewikkeld:
Lagen, mensen, het draait om de lagen in het gesprek. De oppervlakkige toehoorder (aanrader!) zal weinig bijzonders horen aan de aan de bar gevoerde gesprekken. Haalt de schouders op en schenkt zich een nieuw glas wijn in en heeft verder een fijne avond gevolgd door een goede nachtrust. De wat scherpere observant daarentegen zal met stijgende verbazing constateren dat de ene oneliner na de andere quote de revue passeert. Kijkt men achter de woorden, of zo u wilt, lezen we tussen de regels door, gaan we de lagen ontleden, dan wordt het interessant. Maar daarover later.


  1. Hoe bedoel je ook alweer?

In mij vorige epistel gaf ik een aanzet tot mijn beschouwingen over het inzicht in “lagen” in een gesprek. Mocht u onderstaande willen begrijpen: lees het even terug [1]
Mocht u mij sowieso willen begrijpen: Lamaar.

Terug naar de “lagen”. Deze “lagen” in het gesprek  kunnen we terugbrengen tot de volgende vraagstellingen:
“Zeggen mensen wat ze bedoelen” en “bedoelen ze wat ze zeggen?”
Al naar gelang de avond aan de tennisbar vordert, (overigens de tennisbar niet verwarren met een turnbar[2], waar geheel andere standjes en  houdingen worden gevraagd, iets waar wij als mannen van een zekere leeftijd zich maar beter niet meer aan moeten wagen, als was het alleen al om niet in een heel vreemde discussie of schemerig licht te komen te staan, of met de Ballet Barre, waar net als bij ons de rek er wel uit is) worden de gesprekken intenser, de humor scherper, de tap stroomt sneller, de muziek wordt beter, de onverstaanbaarheid groter en het begrip tanende.

Een praktijkvoorbeeld? Okay.

Als de man die ik geen nestor meer mag noemen zegt: “Jongens, willen we allemaal nog een biertje?” dan zou dit voor de simpele toehoorder een aanbod lijken om nog een rondje te geven. Echter, bedoelt de goede man dit wel zo? Ik denk het niet. De vraagstelling met gebruikmaking van het woord “willen…enz. moeten we helaas anders vertalen. Hij bedoelt hiermee: “willen jullie nu echt allemaal nog een biertje nu dat we er al zoveel achterover hebben geslagen? Dat zou niet verstandig zijn! Morgen is het weer vroeg dag en worden we allen weer fris en vrolijk op onze werkplek verwacht.”
Het woordje “willen” is hier dus cruciaal. Stelt hij echter in plaats daarvan: “We nemen er nog een van mij!” Dan laat het zich raden: hier wordt gezegd wat er bedoelt wordt: we drinken nog een glas. Bij de eerste zinssnede is dus duidelijk dat we de vraag moeten stellen: Zegt hij wat hij bedoelt? Bij de tweede trekken we direct de conclusie: hij bedoelt wat hij zegt.

Bent u er nog?

Omdat wij met een aantal, zeg maar allemaal, zeer goed van de tongriem gesneden persoonlijkheden zijn, zijn de gevoerde gesprekken een ware uitputtingsslag. Je zult constant scherp moeten zijn om de “lagen” in de gaten te kunnen houden en dat, lieve mensen, valt in het begin nog wel mee, maar na een aantal alcoholische versnaperingen, wordt dat toch wat lastiger. De kunst is dan de lagen samen te persen en af te vlakken tot één grote brij, zodat niemand meer iets van elkaar begrijpt. Net zoals een aantal van jullie nu ook denkt: Waar Gaat Dit Over?! Vandaar dan ook dat ik deze gelaagdheid in de gesprekken vaak terug kan brengen tot de door zijn eenvoud briljante uitspraak van een van onze grootste filosofen (J.C) , weliswaar met een kleine variatie: “Als ik zou willen dat je zou begrijpen wat ik bedoel, had ik het wel beter uitgelegd!”

Ik bedoel maar.

[1] TCW’er Jaargang 38, nr. 8 2017 blz. 3

[2] is een multifunctioneel toestel en ideaal te gebruiken voor populaire sporten als street workout, calisthenics, CrossFit en bootcamp. 


  1. Mijn agenda is mij ontnomen!


Ik weet niet hoe dat bij jullie gaat, maar ik kan gebeurtenissen in mijn leven,  in een bepaald jaar  heel goed terughalen aan de hand van grote sport-, wereld-  of muziekgebeurtenissen.

Wartaal? Nee! Voorbeeld? Okay!

In 1970 kregen wij thuis onze eerste kleurentelevisie. Hoe weet ik dat dat 1970 was? Simpel: In dat jaar schoot Jair,, of liefkozend: Jaizinho” de rechtshalf  van het Braziliaanse elftal de bal snoeihard diagonaal in de goal van tijdens het WK in Mexico. Dat maakte op mij grote indruk: Een middenvelder die scoorde en die de hele wedstrijd de gehele rechterkant beliep. Ajax en Nederland zou dat 4 jaar later groot maken als onderdeel van het zgn “Totaalvoetbal”. Ik weet dat dus vanwege die kleurentelevisie.

Zo weet ik ook precies waar en wanneer ik mijn eerste biertje dronk: op 7 juli 1974, 15 uur. Op een boerderij in Creil (NOP) waar ik vakantiewerk deed.  Inderdaad tijdens de finale West- Duitsland – Nederland, wk 1974. Hij smaakte niet. De tweede al iets beter. De rest is geschiedenis. Het was, laat ik zeggen, niet de meest gelukkige dag van mijn leven.

Of de ontdekking van en geweldige Duitse(!) rockband die ik tot op de dag van vandaag goed vind. Sterker nog: vorig jaar nog naar een concert gereden in Duitsland: BAP!! Ontdekt tijdens een weekend in 1981 waarin mijn ouders 25 jaar getrouwd waren.

Het gaat maar door:

1988, een van de eerste keren dat ik in het buitenland in een voetbalstadion kwam. Maar dat was dan ook wel wat: EK finale , Nederland kampioen. München is een mooie stad,  de fonteinen wel wat nat.

1997: Laatste Elfstedentocht: Gekeken met zoon van 3 maanden op schoot. Vergeet je nooit meer.

Van het jaar 2002 kan ik mij niets meer herinneren. Oorzaak: Nederland uitgeschakeld voor WK.

En daarom lieve mensen, ben ik zo ontzettend teleurgesteld. De KNVB, met Hiddink en Advocaat   heeft mij mijn agenda ontnomen. Ik heb geen ijkpunten meer. Geen EK in 2016, geen WK in 2018!

Over niet al te lange tijd zal ik worden opgesloten in een bejaardenvolière. Want:
“Vertel eens mijnheer, wat weet u nog van de jaren 2015 – 2020?”..”Uhh niets”…
“Zie je wel: hij lijdt aan geheugenverlies. Niet veilig meer voor de omgeving, we sluiten hem op”
Ik zal een advocaat moeten nemen omdat te voorkomen, hoewel Advocaat…….

En dus hoop ik van ganser harte dat Koeman, die mij 1988 nog steeds laat herinneren, er voor zorgt dat ik vanaf 2020 weer mijn geheugen kan voeden. Ik wil mijn agenda terug.


  1. Buitengewoon

Ik geef het toe, ….ik heb ook mijn frustraties. Ook de gewone frustraties zoals wij allen: Een bal uit slaan terwijl je zeker bent dat het in zou gaan, een strakke backhand die plots veranderd in een bal die met een zielig pisboogje die de netband raakt….en aan jouw kant terugvalt, een messcherpe service die in de kantine van VKW belandt [1] dat werk. We herkennen het vrijwel allemaal ,( of niet  Zware Jongens behalve A?)

Maar de frustratie die mij al jaren kwelt, die mij af en toe badend in het zweet doet wakker worden, die mijn stoelgang ontregelt is het gebruik van een woord.
Ik snap dat u nu even fronsend naar buiten staart en de woorden langzaam tot u door laat dringen maar het staat er echt. Ik stoor mij al jaren aan een woord, namelijk: Buitengewoon.
Niet aan het woord zelf, maar aan het gebruik er van.. Laat mij dit als zelfbenoemd taalpurist  (geen “taalnazi” ook zo’n k**woord) duiden. Even de korte definitie:
Buitengewoon betekent volgens Van Dale en volgens mij,( en dan is het zo):
bui·ten·ge·woon (bijvoeglijk naamwoord, bijwoord; vergrotende trap: buitengewoner, overtreffende trap: buitengewoonst) I afwijkend van het gewone; meer dan gewoon.

Er wordt in mijn ogen van dit woord te pas maar vooral te onpas gebruik van gemaakt. Voorbeeld? Okay: Het is geen gewone mooie bal, als de bal die ene keer wel strak over het netje gaat en onbereikbaar de achterlijn raakt , nee, het is kennelijk een buitengewoon mooie bal. Hoewel er duizenden van dit soort ballen worden geslagen. Onzin dus. Niets is meer gewoon, alles is buitengewoonbuitengewoon slechte smaak, buitengewoon lullige opmerking, buitengewoon lekker eten, buitengewoon blij, buitengewoon grappig stukje,(okay, dat klopt) . Of zoals begin maart van dit jaar toen het nogal fris was: Het is buitengewoon koud weer. Dat klopt niet en klopt wel. Het was niet buitengewoon koud: het is vaker zo koud geweest. Dat het buiten gewoon koud was klopt dan weer wel. Het was stervenskoud.  

Wat valt er nu op? Althans mij: het woord buitengewoon wordt vooral veel gebruikt door politici. Zo gauw men in de politieke arena verschijnt wordt dit een soort stopwoord. Let maar eens op. Niets is meer gewoon. Elk interview, iedere  presentatie, elk debat wordt gelardeerd met het bovenmatig gebruik van het woord buitengewoon.
Het is mij begonnen op te vallen toe de heer Bolkestein fractieleider was van de VVD (1990 -1998).
Ja die, die Els buitengewoon lief vond. Bij hem viel het mij het eerst op. Hij kon (kan) geen zin uitspreken zonder gebruik te maken van het woord buitengewoon. Dieptepunt was in diezelfde tijd Winnie Sorgdrager die op een vraag van een journalist:: “Mw Sorgdrager, waar gaat de reis naartoe?” Haar antwoord automatisch begon met:  “Ik ga buitengewoon…….oh  uhmmm, …..Ik ga naar Nijmegen……enz. ( terwijl wij, als toehoorder, natuurlijk erg geïnteresseerd waren wat Winnie nu gewoon buiten ging doen. Gênant.
Ook de journalisten die vaak in Den Haag vertoeven gebruiken dit woord steeds vaker.
Als je iemand tegenkomt die je niet kent en binnen 5 minuten heeft hij/zij het woord buitengewoon meerdere malen gebruikt, liefst kakkineus,  dan heb je te maken met:  een politicus of een journalist of iemand die zich graag binnen deze kringen zou bevinden. Wat mij betreft moet ieder persoon dat na zijn debuut op radio of TV nog normaal doet, direct van het scherm zo gauw hij/zij de neiging gaat krijgen om het woord buitengewoon meer dan 1 keer tijdens een gesprek te  bezigen.

Zo…Mijn frustratie even kunnen luchten. Nu naar buiten. Gewoon, omdat het kan.

[1] Zie de column “Focus” TCW’er december 2017


  1. Kan ik iets voor je doen..?”

Kan ik iets voor je doen? De titel van een van de vele fantastische nummers van een van mijn favoriete bands: “De Dijk”. De band waarmee ik in 1979 nog een genoeglijke tijd doorbracht in een kleedkamer van een middelbare school in Almelo, waar ze werden overgeleverd aan Grolsch, een drankje dat een Amsterdamse popband niet echt apprecieerde, immers, Heineken was de standaard in hun scene, maar echt groot waren ze nog niet, dus zuipen wat je zuipen kan en ik genoot met volle teugen van het gezelschap en de beugels.
Ik hoorde laatst het nummer weer eens onderweg op radio 2. Heerlijk nummer, maar ook een goeie vraag. Als de vraag gesteld wordt dan negeer je die niet, maar geef je fatsoenlijk antwoord. De vragensteller wil namelijk wat voor je betekenen. Maar wat doet de dienstdoende plaatjesdraaier? Ruim voor het einde van het nummer kapt hij het af , want, “we moeten door!” Toch vreemd dat men een nummer stopt terwijl al weken van te voren is bepaald dat dit nummer gedraaid moet worden op de bewuste dag en tijdstip. Je zou verwachten dat dit dan wel in zijn geheel gedraaid zou kunnen worden.  Er volgde een kletsverhaal die ruim de tijd van het resterende afgekapte nummer behelsde. Wat een waanzin. De strekking van zijn verhaal was ook nog dat het zo’n fantastisch nummer was. LAAT HET ONS DAN UITLUISTEREN!!
“Kan ik iets voor je doen?”, zong De Dijk. Mijn antwoord aan de DJ: Ja: Klep dicht!

Maar goed, De vraag werd gesteld, het nummer gezongen, de zinnen gestreeld.

Ik moest aan deze strofe denken toen ik in gesprek was met een vriend die in de gaten had dat het met mij  even wat minder ging . Voordat hij de vraag stelde, had hij in zijn gedachten het antwoord al geformuleerd en ging vervolgens handelen. Na ons gesprek ging hij huiswaarts. Binnen 10 minuten kreeg ik een app’je Voordat ik het echt in de gaten had , had hij mijn gemoed al gerustgesteld. Ik krijg kippenvel van het nummer van De Dijk, maar ook kippenvel van zo’n dijk van een vent.

Kan ik iets voor je doenkan ik iets voor je zijn een soort arm om je heen?” De Dijk 2011

Voor de digitale lezers: Klik hier om het nummer te beluisteren


  1. Zijn jullie al begonnen?

 

Wankelend  liepen mijn tegenstander en ik na weer een slopende game richting de bank. Even uitrusten, even een versnapering tot ons nemen, Tegenstander aan het zuurstof, want hij had nog een ander probleempje. Hij wilde eigenlijk even roken, maar moest dus eerst aan het zuurstof. Persoonlijk wilde ik nog even een banaantje wegwerken, want dat zie ik de profs ook altijd doen, dus is het goed. Want die profs doen veel goede dingen hoor, bijvoorbeeld het kiezen van en vrouw, goeie genade wat zijn ze daar goed in. Althans, qua uiterlijk dan, die vrouwen. Daar zit echt geen lelijke bij. Je zou bijna gaan denken: Hoe meer geld iemand verdiend, hoe mooier de vrouw. Maar dat is een nare gedachte van mij. Zo werkt het toch niet? Kijk maar bijvoorbeeld naar de voetballer Ribery. Hij is zelf oerlelijk maar heeft een beeldschone vrouw. Hij is vast heel lief , zorgzaam en goed voor zijn schoonmoeder. Oh wacht….

 Maar ik dwaal af.

Toen we langzamerhand weer enigszins tot ons zelf kwamen, weer een beetje scherper de wereld in keken, de hoofden verkoeld, de dorst gelest, de spieren weer een beetje uit de krampen, de gedachten weer ietwat op orde, kwam daar de alles verwoestende, bergen verzettende, ego verschroeiende,  libido vernietigende vraag:……………………………….. “Zijn jullie al begonnen?”

Tegenstander en ik keken elkaar aan. Ja dat ging inmiddels  weer. Snikkend vielen we elkaar in de armen. Een grotere omslag van vijand tot vriend had er in de geschiedenis in zo’n korte tijdspanne  niet voorgekomen. De ontstane vriendschap tussen  Gorbatsjov en Reagan was zandbakkengedoe in vergelijk met deze ontwikkeling. “Tear down this wall” , werd subiet een voetnoot in de geschiedenis een holle kreet in vergelijking met dit:   “Zijn jullie al begonnen?”

Het ergste is nog dat de vraag gesteld werd door iemand die ik zelden tot nooit op de tennisbaan actief heb gezien. Wel vaak aanwezig , maar dan als commissielid, van de commissie: “verteren is ons credo, het kasoverschot dient vloeibaar genivelleerd te worden” of zoiets.

Hij kwam tussen het in stand houden van de commissie door, want aan de wijn, even langs om te kijken hoe mijn tegenstander en ik ons met alles wat wij in ons hadden, en laten we wel wezen, van buiten lijkt er of er heel wat in ons zit, en dat klopt, maar dan stoffelijk, maar qua skills zoals dat tegenwoordig heet, blijft het behelpen. Dus wat er dan ook in ons zit wordt er met veel pijn en nog meer moeite uitgeperst. Vlak voordat wij naar de hel dreigen te gaan hopen wij dan op een spontane aanmoediging, een positief geluid, een kirrende vrouwenstem die ons weer tot onze positieven brengt, een koele verkwikkende gefluisterde stimulerend “Hup Jongens”. Een sensueel zielenverkwikkende zalvend “Oh jongens wat mooi en goed en al zo lang op de baan maar toch nog zo viriel en woest aantrekkelijk” Maar nee wat krijg je?………………………………………………. “Zijn jullie al begonnen?”

Kon Cruijff een beetje voetballen?  Is de aarde rond? Hebben we allemaal een moeder? Is regen nat? Is de paus Katholiek?…………………………………………………………………………… Zijn jullie al begonnen?

Ja we waren  al begonnen. Begonnen aan het einde.

Het einde was in zicht, maar het zicht is wel wat vertroebeld. . We waren al begonnen maar zijn er nu wel klaar mee. We gaan aan de wijn . Even de kas spekken.


  1. Tennis versus voetbal

Ooit, ooit was ik een begenadigd voetballer. Lang geleden in  de periode dat ik groeide van kijkbuiskind totdat ik onder de wapenrok terecht kwam. Het had weinig gescheeld of jullie  hadden mij op de tennisbaan niet zonder verholen blikken kunnen aanschouwen. Fluisterend elkaar aanstotend op mij wijzend zeggen: Daar is ie, de maat van Cruijff, de vriend van keizer, de collega van Neeskens, de vijand van Van Hanegem. Ouwe teamgenoten. Maar helaas.

Nadat ik door een zware knieblessure de groene jachtweiden voor eeuwig moest verlaten rees bij mij de vraag: Wat nu te doen qua sport?

Het werd uiteindelijk tennis, zoals jullie begrijpen.

Ik snap jullie meewarige blikken, zuchtende kritieken en troostende woorden. Nee, Ik kan daar weinig bal van. Steeds vaker vraag ik me af: Hoe kan dat toch? Twee balspelen, in één zo goed zijn in de ander zo matig. Wat zijn toch de verschillen  tussen voetbal en tennis? Laat ik een poging wagen dit te duiden.
Voor mij persoonlijk is het duidelijk. Als voetballer wist ik de bal bijna blindelings over 40, 50 meter “op iemands stropdas” te leggen .[1]   Bij tennis doe ik dat ook, maar dan betreft het de stropdas van het dienstdoende bestuurslid dat de baropbrengst naar een hoger niveau aan het tillen is , of een commissielid van de commissie “verteren is ons credo, het kasoverschot dient vloeibaar genivelleerd te worden” [2]op het terras 30 meter verderop.
Hoe kan dat?
Ik ben erachter: Bij voetbal kijk je amper naar de bal maar meer over de bal heen in de richting waar je naartoe wilt schieten. Bij tennis kijk je juist alleen naar de bal die je moet raken. Een wezenlijk verschil . Daarnaast is natuurlijk het grootste verschil: Voetbal is een teamsport, tennis een individuele sport. Daar waar de voetballers de tegenstanders niet kunnen luchten of zien, ze met een koele knik begroeten en liefst met pek en veren , blessures en een dikke nederlaag zien vertrekken, doen de tennissers dit compleet anders. De tegenstander wordt hartelijk begroet met een fijne kop koffie en een heerlijk versnapering. Vervolgens wordt de tegenstander een prettige wedstrijd en vooral “veel plezier” toegewenst. HOEZO???? Het doel is toch hen te verpletteren en jankend naar huis te sturen? Nee, bij de tennissers gaan we na de wedstrijd gezellig nog gezamenlijk aan het bier en hapjes. Onbestaanbaar in de voetbalwereld. En ik begrijp het echt niet.
Een ander groot verschil is het gedrag binnen de lijnen. Tijdens het tennissen  wordt er amper gesproken en als de tegenstander een met veel geluk een goed geplaatste bal produceert wordt dit uitbundig geprezen. Binnen de lijnen op het voetbalveld gaat dit er totaal anders aan toe. Het streven is de tegenstander te vernederen door iedere gemiste doelpoging te begeleiden met een smalend: “100 van zulke”.  Tevens trachten we de tegenstander doorlopend verbaal en fysiek te raken. Er worden tijdens de wedstrijd heel wat fijne gesprekken gevoerd. Er wordt bijvoorbeeld regelmatig geïnformeerd naar het nachtelijke beroep van de zus of moeder van de tegenstander of gevraagd of vader al weer vrij is. Zelf vroeg ik mijn directe tegenstander regelmatig of hij genoot van zijn weekendverlof of soms ook ……..
Ook zal de voetballer die de bal verkeerd raakt of een fout maakt die duidelijk maken door dit te laten begeleiden met een welgemeend aanroepen van de goden of meestal verborgen  lichaamsdelen. En dan liefst zo luid mogelijk. Ik (en een collega oud-voetballer) heb deze oeroude traditie voortgezet op het tennisveld maar zie aan de geschokte blikken van de omstanders dat dit toch minder wordt gewaardeerd. Sorry mensen, het gaat er niet uit.
Overigens is het bij de dubbel ook gebruikelijk dat de ene speler de ander speler complimenteert met een afzwaaier van 10 meter met een gemeend: “Geeft niets”. Bij het voetbal ondenkbaar. 50 cm verkeerd passen is vragen om een corrigerende opmerking waarbij het Bargoens de boventoon voert.
Waar er bij tennis met een zorgelijke blik gevraagd wordt aan de tegenstander die ergens een brace of tape heeft aangebracht: “Goh, heb je er veel last van? , en, “ Gaat het?” Werkt tape of verband bij de voetballer als een rode lap op een  stier: Aha: hij heeft een zwakke plek, die gaan we benutten, cq raken! En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Maar goed. De verschillen zijn groot maar er is gelukkig één duidelijke overeenkomst: Het laden der procenten. Daar vinden we elkaar in. Na de wedstrijd moet de adrenaline worden getemd de hartslag naar beneden, de dorst gelest. Okay, jullie tennissers doen dat met de tegenstanders. De voetballers,  zoals gezegd,  jagen de tegenstander naar huis en zijgen neer aan de bar , nadat in de kleedkamer tijdens en na het douchen, ja, voetballers douchen wel, reeds een kratje is verorberd . Het tempo ligt overigens vrijwel gelijk, de procenten bij de tennissers wat hoger, maar het eindresultaat blijft hetzelfde: Totale verbroedering met de clubgenoten. Zingend gaan we naar huis. Daarna knopen we de stropdas om en gaan we weer keurig aan het werk’.

[1] Voetbalterm voor het zeer nauwkeurig passen van de bal naar de medespeler.

[2] Zie “De TCW‘er “september 2018, blz 7


  1. Racebaan

Als kind had ik een racebaan. In die tijd had je als jongen een racebaan óf een modelspoor en -trein bij voorkeur van het merk Märklin. Waar de keus tussen die twee lag weet ik niet precies, maar ik vermoed dat degenen die een racebaan hadden meer bezig waren met snelheid, wedstrijdjes en stunten, elkaar de loef afsteken. Een heuse looping maakte bijvoorbeeld onderdeel uit van de baan. De liefhebbers van modeltreinen en -sporen hadden waarschijnlijk meer affiniteit met gefröbel en rust. Want bij treinen hoorden een stationnetje, overgangen, wissels, fluitjes,  boompjes en beestjes en meer van dat gepriegel. Meer voor geduldige denkers onder de jongens. Totaal anders dan de stoere racers. Mij oudste broer had inderdaad een modeltrein en -spoor en is ook later prima terecht gekomen. Ik daarentegen, als racer, groeide op voor galg en rad.

Hoe anders is het nu! Ik moet tegenwoordig niets meer van racen hebben. Formule 1 is niet aan mij besteed. Als ik filerijden wil kijken ga ik wel een middagje bermtoerist spelen langs de A28.
Max is voor mij niets meer dan de afkorting van Maxima. Wél mooi om naar te kijken.

Ik  moest hier aan denken toen ik over de Brandenweg reed. Wat eens een mooi weggetje tussen de landerijen was,  is veranderd in een racebaan. Zo ben je nu 15 seconden eerder in Zuidveld dan voorheen. Tel uit je winst.
Onlangs werd ik geconfronteerd  met de afsluiting van mijn favoriete route naar mijn werk in Emmen. Normale mensen rijden over de N381 om zo snel mogelijk daar te komen, waarbij je je kunt afvragen: Hoezo wil je zo snel mogelijk naar Emmen ? Wie gaat daar nu graag heen? De N381 gebruiken om zo snel mogelijk uit Emmen weg te zijn vind ik begrijpelijk. Maar ja, dan ga je ook weer snel richting Friesland, want Frieslandroute, en wie wil dat nou weer? Vragen, vragen, vragen.
Daarbij: op de N381 mag je 100 km/h. Is het u ooit gelukt? Mij nooit. Altijd hang je achter een vrachtwagen of een bejaarde die vindt dat een weg in de provincie een provinciale weg, en dus een 80 km weg  is, ook al worden de banen gescheiden door een groene band. “Wat is dat voor gekkigheid?” denkt de seniel, “ik rijd gewoon 80….en voor de veiligheid 70…..of 60… mooi rustig”. En daar zit jij altijd achter.

Ik pak alleen maar de tussendoorweggetjes via Wezup, Zweeloo, Noord Sleen en verder. Lekker rustig, geen verkeer , mooie uitzichten…en misschien 4 of 5 minuten langer onderweg. Geen probleem. Maar helaas.  Afgelopen zomer is men begonnen om van deze rustieke weggetjes, waar je zo heerlijk tot rust komt, om te bouwen tot racebanen. De weg wordt verbreed, nieuw glad asfalt erop: Racen maar! Letterlijk levensgevaarlijk. Bomen wijken geen centimeter. Waarom toch?

Racebanen zijn niet gezond.

Tegenwoordig hebben veel mensen kennelijk een racebaan. Al die mensen zijn zo enorm druk  met hun werk. Racen van afdeling naar afdeling. Racen van klant naar klant. Van lunch naar diner, van hoop naar “Doel ”[1].  Racen van  huis naar werk. Altijd maar druk op de zaak, druk op kantoor…racen racen….elkaar de loef afsteken . Het is niet zo vreemd dat er tegenwoordig zoveel mensen door al dat racen uiteindelijk uitgeblust[2] thuis komen te zitten en dan dus niets presteren. Wat is dan je winst geweest? Per saldo dus waarschijnlijk alleen maar verlies. Alles moet “snel snel vlug vlug”…terwijl als je iets rustiger doet, je misschien 4 of 5 minuten of wellicht een dag later je doel wél bereikt. En je nog plezier hebt ook.

Misschien moeten we allemaal terug naar de trein. De boemeltrein gestookt op kolen die zich amechtig met een gangetje van 40 over de rails verplaatst. Vaste route, rustige gang, geen uitspattingen, geen plotselinge zijwegen, af en toe een flinke stoot op de hoorn en tijd om van je directe en indirecte omgeving te genieten. Goed, dan kom je maar wat later op je werk als later al bestaat. Wat is later? Later dan wat? Hoe dan ook.  Maar wel uitgerust waardoor je waarschijnlijk uiteindelijk “per saldo” meer zal bereiken .

Ik wist het al: Mijn oudste broer was niet gek. 

[1] Doel noemt men tegenwoordig “Target” klinkt zo lekker internationaal. Onzin.  Schrijver heeft voorkeur voor gewoon Nederlands

[2] Uitgeblust noemt men tegenwoordig “Burn-out” Zie boven


  1. Da’s Muziek

 

Smaken verschillen. Muzieksmaken  ook.. We weten dat allemaal. Ieder luistert naar de muziek die hem of haar aanstaat als het aanstaat. Behalve daar waar je er geen invloed op hebt. Ik noem: winkels,  restaurants, kerken en natuurlijk: Kantines.
En daar lieve lezer, daar valt toch wel een en ander over te zeggen. Op de befaamde woensdagavonden in onze TCW Kantine wordt de muziek gedraaid in opperste democratische harmonie. Behalve harmonie muziek, die komt er niet in, of uit de boxen.

Maar: Dan die andere avonden, Soms moet ik ervan zuchten, Dan niet zoals de befaamde Franse zuchtmeisjes, maar gewoon uit verbazing. Waar menig lid behoorlijk opgewonden wordt bij het horen van de zogenaamde skihutmuziek en binnen de kortste keren in de lampen hangt,  word ik daar altijd een klein beetje misselijk van en vergaat mij alle lust. Als ik het al moet uitspreken doe ik dit zo kort mogelijk, van skihut, naar skut naar…afijn. .Ik verlaat spoorslags het pand en ga thuis in een hoekje op de bank onder een dekentje liggen.

Maar zoals gezegd: Smaken verschillen en we hebben elkaars smaken maar te accepteren. Sommige mensen  (ik noem ze cultuurbarbaren) begrijpen absoluut niet dat ik echte vette blues veruit de mooiste muziek vind die je maar kunt horen, zeker bij een goed glas wijn of live tijdens een concert.
Beter nog:  Met wijn tijdens een live concert. Het zij zo.
Echter: er zijn momenten waar ik geen muziek bij wil. Dat is namelijk als ik midden in het bos ben. Insiders weten dat ik regelmatig verblijf in de buurt van dassenburchten. Ik wil dan niets anders horen dan de natuur en dan het liefst de dassen zelf. Muziek die ik iedereen gun in dit nieuwe jaar. .

 Da’s muziek